Kalendarium
Treść
.
19 marca - Świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny
Święty Józef jest jednym z najbardziej czczonych w Kościele świętych. Pochodził z królewskiego rodu Dawida, był cieślą, prawym i dobrym człowiekiem. Opiekował się Jezusem i Maryją troskliwie, przestrzegał przepisów prawa, chronił swoją rodzinę. Hebrajskie imię Józef oznacza tyle, co „Bóg przydał”. Uważany jest za szczególnego patrona umierających i dobrej śmierci, a także misji chińskich, sprawiedliwości społecznej, małżeństw i rodzin chrześcijańskich, dzieci, młodzieży, sierot, dziewictwa, robotników, rzemieślników, cieśli, drwali, stolarzy, kołodziejów, inżynierów, grabarzy, wychowawców, podróżujących, wypędzonych. Wzywany w przypadku chorób oczu, w pokusach, w sytuacjach beznadziejnych, w sytuacji braku dachu nad głową. W ikonografii św.Józef przedstawiany jest z Dziecięciem Jezus na ręku, z lilią w dłoni. Jego atrybutami są m. in. narzędzia ciesielskie: piła, siekiera, warsztat stolarski; bukłak na wodę, kij wędrowca, kwitnąca różdżka, miska z kaszą, lampa, winorośl.
25 marca - Zwiastowanie Pańskie
W swoich początkach uroczystość Zwiastowania była uważana za święto Pańskie, a nie maryjne. Podkreślono moment wcielenia się Chrystusa, czyli rozpoczęcia dzieła zbawienia. Z czasem lud nadał temu świętu charakter maryjny, czcząc Ją jako wybraną na Matkę Zbawiciela. Scena Zwiastowania to jeden z ulubionych tematów malarstwa religijnego. W Rzymie zachowały się najstarsze tego typu przedstawiania, z II wieku, które ukazują siedzącą z wrzecionem Maryję i stojącego przed nią młodzieńca bez skrzydeł, który gestem zaprasza Ją na rozmowę. W późniejszych czasach często Maryja siedzi na tronie, co ma podkreślać Jej majestat, czasem ukazywana jest na klęczniku, w czasie modlitwy, albo przed domem. Archanioł Gabriel niemal zawsze zbliża się ku Niej z lilią w ręku, co symbolizuje Jej czystość.
.
.
24 kwietnia - Świętego Jerzego
Jerzy pochodził z Azji Mniejszej i jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera, a podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim. Rozdał wcześniej całą swą majętność ubogim. Poddano go okrutnym i długim męczarniom - według niektórych tekstów trwały one aż 7 lat. Przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole. Jego kult na Wschodzie był tak popularny, że zajmował pierwsze miejsce po Najświętszej Pannie Maryi i św. Michale. Stał się patronem rycerzy, żołnierzy, ludzi mających związek z bronią i walką - rusznikarzy, zbrojmistrzów, puszkarzy, kawalerzystów, wojsk pancernych, a także rolników, skautów i harcerzy. Jest orędownikiem podczas epidemii, zwłaszcza trądu, oraz w chorobach skóry.
W ikonografii Święty ukazywany jest jako rycerz na koniu zabijający smoka. Jego atrybutami są: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew, koń, palma męczeństwa oraz m.in. przedmioty jego męki - gwoździe, kamień młyński i koło, miecz, smok u stóp. Postać smoka na obrazach - który symbolizuje szatana -pochodzi z podań o św. Jerzym. Wedle legend, na źródle, którego woda zaopatrywała miasto Silene, smok zrobił swoje gniazdo. Aby potwór ruszył się, udostępniając dojście do wody, musiał dostać każdego dnia owcę, a gdy ich brakło, jedną z dziewcząt. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę. Wtedy Jerzy stanął twarzą w twarz ze smokiem, przeżegnał się znakiem krzyża i pokonał potwora. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo.
27 kwietnia - Świętej Zyty
Zyta była Włoszką i urodziła się na początku XIII w., w biednej, wieśniaczej rodzinie. Ponieważ dom nie mógł wyżywić dzieci, Zyta już w dwunastym roku życia musiała iść na służbę. Wszystkie swoje służebne, ciężkie obowiązki kierowała do Jezusa, była cicha, sumienna, pracowita, uprzejma, prowadziła życie surowe. Kiedy jeszcze cała służba spała, Zyta zrywała się przed świtem i cicho, aby nikogo nie budzić, biegła do kościoła, by wysłuchać codziennej Mszy świętej. Większość dni w roku pościła o chlebie i wodzie. Sypiała na gołej ziemi, a latem i zimą chodziła bez obuwia. Zyta wyróżniała się również wrażliwością na niedolę bliźnich - wszystkie swoje skromne oszczędności rozdawała potrzebującym. Była obdarzona także darem kontemplacji i ekstaz. Jest czczona jako patronka służby, ubogich dziewcząt, gospodyń domowych, lokajów, służących, kelnerów, piekarzy i samotnych kobiet. Wzywana w przypadku zgubienia kluczy. W ikonografii św.Zyta przedstawiana jest z dzbanem, w którym woda przemieniła się w cudowny sposób w wino. Bywa ukazywana w fartuchu pełnym kwiatów, w które zamienił się chleb niesiony ubogim. Jej atrybutem są: klucze, chleb, dzban i lilia.
Izabela Skrzypiec-Dagnan