W hołdzie Świętemu Patronowi

.

W HOŁDZIE ŚWIĘTEMU PATRONOWI

 

   20 maja w Starym Sączu spotkali się reprezentanci jednostek organizacyjnych Małopolskiej Wojewódzkiej Komendy OHP. Do Grodu Kingi przybyli, aby uczcić kanonizację Ojca Świętego Jana Pawła II - swojego patrona; w młodości uczestnika Junackich Hufców Pracy.

    Uroczystość rozpoczęła się wspólną modlitwą w kościele klasztornym. Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił ks. prałat Marek Tabor, a oprawę liturgiczną przygotowali uczestnicy Środowiskowego Hufca Pracy w Starym Sączu.

  Na wstępie - nawiązując do odśpiewanego „Alleluja” - ks.Prałat określił nabożeństwo „wielkim alleluja wdzięczności” za kanonizację „znajomego i bliskiego” młodym patrona. Zwrócił również uwagę na potrzebę modlitwy o dobre warunki godnego i pełnego rozwoju młodzieży. W homilii podkreślił wartość pracy - sensownej, przemyślanej, dobrze wykonywanej. Jest ona głównym zadaniem człowieka, jego naturalnym powołaniem. Pozwala również ofiarować siebie drugiemu. „Po efektach pracy widać całego człowieka - mówił kaznodzieja - jego wartość, ale również bylejakość”. Apelował, aby nie bać się wysiłku, pokochać go, bo chociaż „czasem zdołuje, to również kształtuje i hartuje”. Jana Pawła II określił mianem idealnego patrona, zwracając uwagę na jego niezwykłą, wręcz tytaniczną pracowitość.

  W słowach skierowanych do pedagogów ks. Prałat dziękował za podjęcie trudu wychowania młodzieży. Podkreślił, ze praca z ludźmi młodymi to wielkie realizowanie siebie, coś niezmiernie cennego. Chociaż niekiedy wydaje się zbyt trudna, to „człowiek jest aż człowiekiem”; potrafi pokonać każdą przeszkodę.

  Po zakończeniu Eucharystii i entuzjastycznym odśpiewaniu papieskiej „Barki”, reprezentanci jednostek podległych Małopolskiej WK przemaszerowali do Centrum Kultury i Sztuki w Starym Sączu, gdzie powitała ich pani komendant dr Jolanta Zajączkowska. Zwracając się do młodzieży życzyła, aby „uchwycili się Jana Pawła II”, czyniąc go swoim przyjacielem i przewodnikiem.

  Kulminacyjnym elementem uroczystości był spektakl poetycko - muzyczny: „W obliczu świętości Jana Pawła II – nauczyciela wiary”, przygotowany przez podopiecznych starosądeckiego ŚHP. Scenariusz widowiska został dokładnie przemyślany, umiejętnie połączono w całość jego elementy słowne, muzyczne i wizualne. Źródło inspiracji młodych artystów stanowiły zarówno poetyckie utwory Jana Pawła II (Karola Wojtyły), jak też fragmenty homilii, wygłaszanych podczas pielgrzymek do Ojczyzny. Dzięki tym tekstom nasz ukochany Papież, który od dziewięciu lat patrzy już na nas z okna domu Ojca, znów „przemówił” - dawał rady, napominał, napawał nadzieją. W symboliczny sposób obecny był również na scenie, spoglądając z umieszczonego na niej portretu. Uwagę przyciągały skierowane na słuchaczy oczy i wyciągnięta, otwarta ojcowska dłoń…

  Różne wizerunki Świętego pojawiały się również na wyświetlanych podczas inscenizacji slajdach, pomagając w interpretacji często trudnych, głęboko filozoficznych tekstów. Prezentowane zdjęcia ukazywały Papieża, który miłości do Boga uczył kontaktując się z drugim człowiekiem. Tak zwyczajnie - całując dziecko, przebaczając Ali Agcy, rozmawiając z Matka Teresą, z uśmiechem zakładając meksykańskie sombrero lub indiański pióropusz, mrużąc figlarnie oczy, a nawet grożąc palcem. Tak wszystkim bliski, kochany, prawdziwy… Ze zdjęciami korespondowały - z przejęciem recytowane przez młodzież - papieskie wypowiedzi, w których uczył wiary codziennego życia, realizowanej w służbie rodzinie, trudzie pracy, kontemplacji natury, miłości do Ojczyzny, duchowym czy fizycznym cierpieniu. Wiele z nich to przesłania powszechnie znane, ale niezwykle ważne, takie, które można powtarzać bez końca: „ Człowiek nie może żyć bez miłości (…), jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się miłość.”„Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to kim jest i nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.”

  Wśród prezentowanych wypowiedzi pojawiły się również fragmenty homilii wygłoszonej na starosądeckich błoniach, w której Papież apelował o świętość. Wraz z melodią sądeckiego krakowiaka przywołały wzruszającą atmosferę historycznego dla naszego miasta wydarzenia.

.

.

    Mottem całego spektaklu były słowa, które stanowiły przewodnią myśl życia naszego Wielkiego Rodaka: „Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi”. Na archiwalnych zdjęciach publiczność zobaczyła Jana Pawła II z początku pontyfikatu i usłyszała to wielokrotnie powtarzane przez niego zdanie. Kojące słowa: „Nie lękajcie się, Bóg jest miłością, trwajcie wszyscy w wierze” pojawiły się również w refrenie kończącej spektakl piosenki. Śpiewane były nie tylko przez wszystkich wykonawców, ale także wzruszonych widzów, którzy w braterskim geście spletli swoje dłonie, odpowiadając na entuzjastyczny apel komendanta starosądeckiego hufca pana Mariana Potońca.

  Wielką wartością inscenizacji była jej strona muzyczna, w przygotowaniu której wspomógł pedagogów pan Marek Zięba. Śpiewana interpretacja poetyckich tekstów Papieża niewątpliwie ułatwiła ich zrozumienie. Wokalnym talentem, wrażliwością i sceniczną ekspresją zachwycili publiczność podopieczni starosądeckiej jednostki: Ewelina Duda, Magda Mordarska i Łukasz Wnęk. Na podkreślenie zasługuje fakt, że przygotowali około dziesięciu piosenek, dlatego ich trud należy wyróżnić szczególnie.

   Najczęściej śpiewanym utworem była - interpretowana we fragmentach -„Pieśń o Bogu ukrytym”, uważana za jedno z najpiękniejszych dzieł polskiej poezji mistycznej. Wykonaniem tego poematu uczczono nie tylko Wielkiego Świętego - nauczyciela wiary, ale także Wielkiego Poetę - mistyka. Utwór powstał bowiem z inspiracji tekstami św. Jana od Krzyża. Młody Karol Wojtyła (wówczas seminarzysta) stworzył w nim swoją duchową autobiografię, w sposób symboliczny oddając przeżycia związane z osobistym doświadczeniem Boga, który objawia się w ciszy, w tajemnicy, w głębi ludzkiej duszy. Wokalna interpretacja tego niezwykle trudnego poematu podkreśliła intymność dialogu Boga (Miłości) z tęskniącym za nim człowiekiem.

 Wśród śpiewanych (ale także recytowanych) poetyckich tekstów Papieża, znalazły się również fragmenty ostatniego utworu - medytacyjnego „Tryptyku rzymskiego”. Przemawiając głosem młodych wykonawców, ich Święty Patron zachęcał, aby nie bać się wyzwań, „iść do góry, pod prąd”. Podkreślał również tajemnicę sensu ludzkiego życia i jego przemijania.

   Zgodnie z tytułem programu, nie zabrakło w nim również odniesienia do pamiętnego dnia kanonizacji. Chwila, na którą czekał świat, została przywołana nie tylko na wyświetlonym fragmencie filmu, ale także w słowach piosenki Piotra Rubika, radośnie zaśpiewanej przez wymienionych wcześniej artystów ŚHP.

 Niezwykle wzruszającym momentem inscenizacji był występ poruszającej się na inwalidzkim wózku Kasi Kłak - podopiecznej Stowarzyszenia na Rzecz Osób Niepełnosprawnych „Gniazdo”, która z pamięci wyrecytowała jeden z papieskich tekstów poświęconych cierpieniu, swoją radosną obecnością uwiarygodniając słowa Ojca Świętego, że należy ono do ludzkiego losu.

   Podsumowując, podkreślić należy zarówno wartość dydaktyczną, jak i estetyczną programu, w którego przygotowanie - jak zaznaczył pan Marian Potoniec - włączyli się wszyscy wychowawcy. Praca ta niewątpliwie wymagała wiele trudu, dlatego zarówno młodzieży, jak i pedagogom składamy serdeczne gratulacje i podziękowania. O tym, że spektakl wzruszył, świadczyły załzawione oczy, a po jego zakończeniu - długie brawa. Ojciec Święty, który był nauczycielem wiary, apelował też o to, aby się nią dzielić, przekazywać ją innym, „łowić serca” nowych wyznawców Chrystusa. Takie przedsięwzięcia, jak to omawiane, to jeden z piękniejszych sposobów odpowiedzi na jego prośbę. Tym bardziej, że zaangażowano do niego ludzi młodych, na których - w trudnej służbie ewangelizacji - Papież szczególnie liczył, bo to właśnie ich nazywał „nadzieją świata, nadzieją Kościoła” i swoją nadzieją.

Anna Skalska