10 lat temu przeszedł do Domu Ojca największy z Polaków

.

10 lat temu przeszedł do Domu Ojca największy z Polaków,

najwyższy autorytet dla świata

 

    Potęgą intelektu i ducha, mocą wiary otrzymanej z Wysoka i służebnym pielgrzymowaniem zjednał sobie powszechny szacunek i miłość. Niestrudzenie głosił nadzieję i światło Ewangelii; broniąc pokoju i wolności stawał się rzecznikiem uciśnionych, cierpiących i samotnych; walczył o godność człowieka, prawo do życia i rangę rodziny. Zmienił oblicze Ziemi w wymiarze politycznym, ekumenicznym i duchowym. Nazywany mężem opatrznościowym i wysłannikiem Bożym, ten namiestnik Chrystusa był najwierniejszym synem swojej Ojczyzny, zawsze bardzo dumnym z bycia Polakiem. Obdarzony przez Boga wielorakimi darami, tytan pracowitości i modlitwy, stał się naszym oparciem, wzorem i nauczycielem. Pozostawił ogromny dorobek twórczy w postaci 14 encyklik, 42 listów apostolskich, 15 adhortacji, 11 konstytucji apostolskich i niezmierzonej ilości homilii. Jeszcze za życia cieszył się świętością, nie dziwiło więc natarczywe domaganie się „Santo subito!” natychmiast. Jak najszybciej!

   Wracając pamięcią do bolesnych wydarzeń sprzed 10 lat, przywołajmy tamte chwile jeszcze raz. Niepokój o Papieża wzrastał w ostatnich latach i przepełniał świat trwogą. Nie dawało się ukryć, że słabną siły, głos i możliwości pełnienia bardzo odpowiedzialnej posługi pontyfikalnej. Mimo że Jan Paweł II wyraźnie podupadał na zdrowiu, nie zwalniał jednak tempa prac, nie chciał się oszczędzać; nie poddawał chorobie nawet wtedy, gdy musiał korzystać z wózka inwalidzkiego. W 2004 r. ostatkiem sił odbył jeszcze dwie podróże zagraniczne - do Szwajcarii i do Francji (tę ostatnią w sierpniu). 1 lutego 2005 r. zapadł na ostrą niewydolność dróg oddechowych, hospitalizowany w poliklinice Gemellego po 10 dniach wrócił do Watykanu. 23 lutego odbywała się ostatnia środowa audiencja ogólna; dzień później Papież został poddany nieskutecznemu już zabiegowi tracheotomii i niestety stracił głos. Zaczął doznawać coraz boleśniejszych cierpień, ofiarował je Bogu w intencji ratowania świata od zła i zepsucia. Mieszkańcy całego globu jednoczyli się w modlitwie o jego zdrowie.

    W obchodach Triduum Paschalnego tego roku już nie mógł uczestniczyć; w Wielki Piątek samotnie odprawił w prywatnej kaplicy swoją ostatnią Drogę Krzyżową. W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego po raz ostatni ukazał się w oknie swego apartamentu, ale nie mógł już przemówić. Odszedł do domu Ojca 2 kwietnia 2005 r. o godzinie 21.37, w wigilię Niedzieli Bożego Miłosierdzia. Przez ostatnie dwa dni tłumy wiernych nieustannie czuwały i modliły się na Placu św. Piotra. Ponad 1,5 mln osób przesuwało się w kolejce, by po raz ostatni oddać hołd Janowi Pawłowi II.

   Pogrzeb odbył się w piątek, 8 kwietnia 2005 r. Mszy świętej na Placu św. Piotra przewodniczył kardynał Joseph Ratzinger, przyszły następca. W uroczystościach pogrzebowych w Rzymie uczestniczyło 5 mln ludzi, w tym 1,5 mln Polaków. Potem każdego dnia ustawiały się długie, okalające plac św.Piotra, kolejki do grobu Jana Pawła II w Grotach Watykańskich. Z całego świata przybywali ludzie, wśród nich i wielu starosądeczan; z prośbami, potrzebami, z tęsknotą i miłością, by choćby dotknąć marmurowej płyty, pomodlić się i poczuć obecność Świętego, bo nikt nie miał wątpliwości, że ten Wielki Papież nim jest i że oręduje za nami. Wierni modlili się nieustannie - od rana aż do zamknięcia bazyliki - i wielu, za wstawiennictwem Papieża, wyprosiło tu łaski dla siebie i swoich bliskich. W każdy czwartek rano sprawowane były przy grobie polskie Msze św. Trwało powszechne pogotowie modlitewne świata, a szczególnie polskiego Kościoła o jak najszybszą beatyfikację Jana Pawła II.

   13 maja 2005 r. Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe wszczęcie procesu beatyfikacyjnego swego Poprzednika; po zamknięciu fazy diecezjalnej, rozpoczęła się watykańska i 19 grudnia 2010 r. papież Benedykt podpisał dekret o heroiczności cnót Jana Pawła II. Uznany też został cud za wstawiennictwem sługi Bożego; francuska siostra zakonna Marie Simon Pierre uleczona została z choroby Parkinsona w nocy z 2 na 3 czerwca 2005 r. Beatyfikacja odbyła się w niedzielę Miłosierdzia Bożego 1 maja 2011 r. Mszy św. beatyfikacyjnej przewodniczył papież Benedykt XVI, na uroczystość przybyło półtora miliona pielgrzymów z całego świata, w tym 300 tys. Polaków. Po beatyfikacji, wyjęta z grobu w Grotach Watykańskich, trumna ze szczątkami bł.Jana Pawła II spoczęła w ołtarzu sw. Sebastiana - w Bazylice św.Piotra. Dniem wspomnienia liturgicznego Papieża Polaka jest 22 października - dzień inauguracji pontyfikatu. Msze czwartkowe nadal sprawowano w nowym miejscu spoczynku, gdzie nieustannie gromadzili się na modlitwach wierni z całego świata. Marmurowa płyta z dawnego grobu przewieziona została do Centrum Jana Pawła II w Krakowie. Rozpoczęło się modlitewne wypraszanie jak najrychlejszej kanonizacji Błogosławionego.

    Dwa lata po beatyfikacji wyszło na jaw, że podczas trwania tamtej, rzymskiej uroczystości, w dalekiej Kostaryce, na drugiej półkuli, zdarzył się cud. W czasie oglądania transmisji telewizyjnej, gorąco modląca się o uzdrowienie i przywołująca wstawiennictwa bł.Jana Pawła II 50 - letnia Floribeth Mora Diaz otrzymała łaskę uzdrowienia. Po nieuleczalnym tętniaku wrzecionowatym prawej półkuli mózgu nie pozostał ślad. Cud ten, po przeprowadzonej ściśle procedurze, został zatwierdzony przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych i zadecydował o zakończeniu całego procesu. 5 lipca 2013 r. papież Franciszek wydał odpowiedni dekret i ustalił termin kanonizacji Jana Pawła II na 27 kwietnia 2014 roku.

  W związku z tym faktem, jako Namiestnik Kościoła wystosował rownież specjalne orędzie do Polaków, wyrażając radość spełnienia powszechnych oczekiwań poprzez ogłoszenie świętości Jana Pawła II w Niedzielę Miłosierdzia Bożego. Dziękował za jego niestrudzoną posługę, przewodnictwo duchowe, wprowadzenie Kościoła w trzecie tysiąclecie wiary i niezwykłe świadectwo świętości; za jego serce otwarte na wszystkie narody, języki i kultury, i że był wszystkim dla wszystkich. Nie przyszło to z nikąd, do służby Chrystusowi i Kościołowi Karol Wojtyła dorastał w swojej ojczyźnie; tutaj kształtowało się jego serce, toteż kolejne podziękowanie papież Franciszek skierował ku Polsce, mówiąc:

   „Dziękuję narodowi polskiemu i Kościołowi w Polsce za dar Jana Pawła II. Wszyscy zostaliśmy ubogaceni tym darem. Jan Paweł II nadal nas inspiruje. Natchnieniem są dla nas jego słowa, pisma, jego gesty, jego styl posługi. Inspiruje nas jego cierpienie przeżywane z heroiczną nadzieją. Inspiruje nas jego całkowite powierzenie się Chrystusowi, Odkupicielowi człowieka i Matce Bożej.”

  W dziewięć lat potem, jak na tym samym placu wierni, spontanicznie i donośnie domagali się: „Santo subito!”, ich wołanie zostało wysłuchane i spełnione. Jan Paweł II jest świętym Niezliczone rzesze na Placu św. Piotra chwaliły i błogosławiły Pana. Radość Polaków z kanonizacji i duma z naszego największego Rodaka była w tych dniach nie do opisania. Była i pozostała.

  „Mamy w niebie wielkiego Orędownika naszych spraw(…) Zdajemy sobie również sprawę z tego, że dar staje się zadaniem. Wszyscy bowiem powinniśmy dorastać do ideałów zapisanych w Ewangelii, ideałów realizowanych przez świętego Jana Pawła II” mówił kard. Stanisław Dziwisz, a papież Franciszek rodakom nowego Świętego przekazał życzenia:

  „Niech Jego wstawiennictwo wspiera życie i dobre zamiary każdego z Was, troski i radości Waszych bliskich, rozwój i pomyślną przyszłość Kościoła w Polsce oraz całej Waszej Ojczyzny. Z serca Wam błogosławię!”

Wierzymy we wstawiennictwo i wypraszanie łask, oczekujemy ich bardzo i polecamy się orędownictwu św.Jana Pawła II, lecz równocześnie trzeba nam pamiętać o spłacaniu długu wdzięczności za Jego dar. Nasze pokolenie doświadczyło spotkania ze Świętym, mamy obowiązek troszczenia się o Jego myśl, dziedzictwo i spuściznę twórczą. Powinniśmy zgłębiać nauczanie, korzystać z nauk, czerpać wzory i doskonalić siebie. Nie zaniedbywać modlitwy, o którą św.Jan Paweł II prosił swoich rodaków „za życia i po śmierci”. Dziękować za niezwykłe świadectwo świętości Wielkiego Papieża i Człowieka, za jego przewodnictwo, wsparcie i miłość.

    Dane liczbowe i cytaty zaczerpnięte zostały z albumu; „Kanonizacja wszech czasów” Wyd. Biały Kruk. Kraków 2014.

Wybr. Zofia Gierczyk