Komentarze do wydarzeń religijnych

śmierci i Otchłani (Ap 1,17)

.

Święto Zmartwychwstania Pańskiego przynosi nam najwspanialszą nadzieję. Ma ona zdolność opromienić nasze życie, nadać mu sens, a śmierć przedstawia nie jako nieszczęście, lecz jako nowe narodzenie, wejście do życia w królestwie niebieskim.

Żyjmy nadzieją zmartwychwstania! Alleluja!

.

(J 20,19-31)

.

Przy okazji święta Miłosierdzia Bożego warto przypomnieć o możliwości codziennego (przez cały rok) zyskiwania odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami za pobożne odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego w kościele lub kaplicy wobec Najświętszego Sakramentu, publicznie wystawionego lub przechowywanego w tabernakulum na terenie Polski. Chorzy mogą zyskać odpust poza kościołem (Dekret w sprawie nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego z 23 stycznia 1995 r. - dla Polski – Notificationes 1–3/1995, 40-42).

Miłosierdzie Boże pozwala człowiekowi ciągle od nowa rozpoczynać swoje życie, prostując jego grzeszne i błędne drogi. Pierwszym wyrazem miłosierdzia Bożego jest przebaczenie. Bóg zawsze człowiekowi przebacza, jeśli człowiek pragnie przebaczenia i chce je przyjąć, jeżeli Mu zaufa.

Jan Paweł II uczy: (…) miłosierdzie objawia się jako dowartościowywanie, jako podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku… (Dives in misericordia). W homilii na 2. niedzielę wielkanocną w 2001 roku, nawiązując do dzisiejszej Ewangelii, powiedział: Skupiamy uwagę na tym geście Nauczyciela, który uczniom przejętym bojaźnią i zdumieniem powierza misję szafarzy Bożego Miłosierdzia. Pokazuje im ślady męki na rękach i boku i mówi im: “Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20,21). Następnie “tchnął na nich i powiedział im: - Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20-23). Jezus powierza im dar “odpuszczania grzechów”, wypływający z Jego zranionych dłoni i stóp, a nade wszystko z przebitego boku. Fala miłosierdzia rozlewa się stamtąd na całą ludzkość.

Na miłosierną miłość Boga możemy odpowiedzieć podjęciem nawrócenia w sakramencie pojednania i ufną miłością: JEZU, UFAM TOBIE!

.

Zwiastowanie narodzenia Jezusa (Łk 1,26-38)

.

Wczoraj obchodziliśmy święto Miłosierdzia Bożego, a dzisiaj w uroczystość Zwiastowania Pańskiego widzimy przykład wielkiego zawierzenia Matki Bożej, która całą swą duszą i sercem zaufała Bogu oraz Jego zbawczym planom. Jej ufność rozbrzmiewa w słowach: Oto Ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa. Naśladujmy ufność naszej Najświętszej Matki. Niech Ona pewnie prowadzi nas do miłosiernego Zbawiciela. Słuchajmy Jej polecenia: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (J 2,5). Jezus życzył sobie, abyśmy wyrażali Jemu swoje zawierzenie przez częsty akt strzelisty: Jezu, ufam Tobie! Maryja swoim przykładem i wezwaniem poucza nas, że ufność Bogu jest czymś niezwykle ważnym, ponieważ jest ona nierozdzielnie związana z miłosierdziem Bożym. Ufność jest kluczem do nieba!

.

     Łk 24,13-35 Jezus objawia się swoim uczniom

     J 10,1-10 Przypowieść o dobrym pasterzu i owczarni

     J 15,1–8 Alegoria o winorośli

     J 12,24-26 Ziarno pszenicy

     J 14,15–21 Obietnica Ducha Wspomożyciela

“Wytrwajcie w miłości mojej” - J 15,9

.

Wytrwanie w miłości Chrystusa jest mocno związane ze słuchaniem, przyjęciem w życie Jego słowa, które zostało zapisane w Ewangelii. Słowo Boże, które usłyszymy w niedziele okresu wielkanocnego, ma umocnić naszą wiarę, nadzieję i miłość oraz rozradować nasze serce. Bez przyjęcia usłyszanego słowa nie możemy być jedno z Ojcem, Synem i Duchem Świętym i nie możemy należeć do jednej owczarni. Nie możemy być zjednoczeni z Winnym Krzewem - Chrystusem. Odrzucając słowo Boże, w całości lub częściowo, sprawiamy, że nie może w nas płynąć sok Winorośli; nie będziemy też zdolni poddać się prowadzeniu Ducha Świętego - Ducha Prawdy, którego świat nie jest w stanie przyjąć, ponieważ ani Go nie widzi, ani nie zna (J 14,17).

Jezus powiedział nam wyraźnie: Kto zna moje przykazania i postępuje według nich, ten Mnie miłuje (…) Każdy kto Mnie miłuje, będzie zachowywał moją naukę (J 14,21.23).

Rozważając słowo Boże, równocześnie z uwagą przyglądajmy się zmartwychwstałemu Chrystusowi - Dobremu Pasterzowi, który dał nam przykład, jak powinniśmy realizować miłość na co dzień, aby trwać w Jego miłości.

Sługa Boży ks.kard.Stefan Wyszyński tak mówił o wielkanocnej lekcji przebaczenia i zapomnienia, którą dał nam Chrystus po swoim zmartwychwstaniu:

“Chrystus Pan przez swoje Zmartwychwstanie obudził we wszystkich wielką, szczęśliwą radość: I mówili do siebie: Czy serce nie rozpalało się w nas, gdy rozmawiał z nami w drodze i wyjaśniał nam Pisma (Łk 24,32). (…) W dalszym ciągu obcował z uczniami i otoczeniem w sposób zwykły i naturalny: Jezus przybliżył się do nich i szedł z nimi… Odezwał się do nich: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? (Łk 24,25-26). (…) Zasiadał z nimi do stołu i dzielił się posiłkami. (…)

Chrystus po Zmartwychwstaniu zapłacił ludziom detaliczną dobrocią, serdecznością, bliskością i radością za zniewagi doznane przed śmiercią. Jakże jest On wielkoduszny i wspaniałomyślny! O, mógł po Zmartwychwstaniu dobrze »zapłacić« faryzeuszom, doktorom zakonnym, Herodowi, Piłatowi, a nawet uczniom, którzy Go opuścili, zwłaszcza Piotrowi, który się Go zaparł. Wszystkim! Wszystkim! (…) Nie ma o tym w Ewangelii żadnej wzmianki. Tak się zachowywał, jak gdyby tego wszystkiego nie było.

Jak wspaniałą rzeczą jest zapomnienie i przebaczenie! Jak ono wewnętrznie wyzwala, czyniąc człowieka naprawdę wielkim, a jednocześnie bliskim i braterskim. Taka jest właśnie miłość, taka jest prawdziwa - przyjaźń!

Z lekcji danej nam przez Chrystusa Zmartwychwstałego możemy nauczyć się stylu postępowania z naszym otoczeniem. Z tymi, którzy jak drzazga »wleźli nam za paznokieć«, którzy dotrzymali obietnicy: »ja ci pokażę!«, którzy »noszą jak kura jajko« drobną urazę w sercu i raz po raz »wygrymaszają się«, aby nam powiedzieć: »pamiętam« i »nie zapomnę«!

(…) Chrystus uczy nas umiejętności obcowania ze sobą i przekraczania wszystkiego, co mogłoby dla nas być przykre i bolesne. Uczy nas zapomnienia.

(…) Oto styl Chrystusa Zmartwychwstałego. Ma być on naszym stylem życia, pracy i odnoszenia się do ludzi. Jest to styl wszystkich miłujących Chrystusa i wszystkich miłujących się w Chrystusie”.

Takim stylem żył św. Wojciech, patron Polski, i wszyscy święci. Oni wytrwali w miłości Chrystusowej, która wszystko zwycięża, zapomina i przebacza. Taka miłość stawia wymagania obumierania jak pszeniczne ziarno, które wrzucone w ziemię, musi obumrzeć, aby przynieść plon obfity (por. J 12,24).

S.M.Elżbieta Wielebińska