Komentarze do wydarzeń religijnych
Treść
.
2 kwietnia - 1. czwartek miesiąca
IV ROCZNICA ŚMIERCI SŁUGI BOŻEGO
JANA PAWŁA II, PAPIEŻA
JANA PAWŁA II, PAPIEŻA
Dzień modlitw o rychłą beatyfikację i kanonizację
Rozjaśnił ciemności świata światłem Chrystusa
Wraz z grupą turystów zwiedzających wspaniałą katedrę szła mała dziewczynka. Gdy przewodnik opisywał różne części budowli: ołtarz, chór, prezbiterium i nawy, uwaga małej była intensywnie skupiona na jednym z witraży.
Przez długi czas dziewczynka cicho kontemplowała okno. Kiedy spoglądała w górę, przypatrując się różnym figurom, jej twarz rozświetlała się tęczą kolorów rozlanych we wnętrzu ogromnej katedry przez popołudniowe słońce.
Gdy grupa miała już pójść dalej, mała zebrała się na odwagę i zapytała przewodnika: „Kim są ci piękni ludzie w oknie?”
„To są święci” - odparł przewodnik.
Tej nocy, kiedy mała dziewczynka kładła się spać, oznajmiła swojej mamie z dumą: „A ja wiem, kim są święci.”
„O - odparła matka - a kimże takim są ci święci?”
Bez chwili wahania mała odpowiedziała:
„To są ludzie, którzy pozwalają, by świeciło przez nich światło.”
Ojciec Święty Jan Paweł II należał do ludzi, który pozwolił Bogu świecić przez siebie, dlatego świat zaraz po Jego śmierci zawołał: Subito Santo!
Wszyscy chrześcijanie są powołani do tego, aby tak jak on, rozjaśniać ciemności świata światłem Chrystusa. Niech więc światło naszego życia ukazuje ludziom żyjącym koło nas Jezusa, Źródło wiekuistej światłości.
Jeżeli pozwolimy Bogu świecić przez siebie, to światło Chrystusa rozbłyśnie w świecie jeszcze bardziej przynosząc zagubionej ludzkości nadzieję.
W I E L K I T Y D Z I E Ń
Skorzystajmy w Wielki Tydzień z nauczania Sługi Bożego Jana Pawła II. Niech cytowane słowa z jego homilii pomogą nam myślą i sercem, sumieniem i modlitwą być w szczególny sposób przy Chrystusie, Odkupicielu naszym i Jego Najświętszej Matce.
5 kwietnia - NIEDZIELA PALMOWA MĘKI PAŃSKIEJ
Iz 50,4-7; Ps 22; Flp 2,6-11; Mk 14,1-15,47 Męka Jezusa
Chrystus sprawcą naszej wiary
Watykan, 8 kwietnia 1979 r.
Wielki Tydzień Męki Pańskiej prowadzi nas do samych źródeł naszej wiary. Chrystus sam jest tym źródłem. Jest On Tym, który zdobył bezwzględnie nasze zawierzenie właśnie przez krzyż. Właśnie przez to, że przyjął mękę Ogrójca i Kalwarii. Właśnie przez to, że był związany, sądzony, biczowany, ukoronowany cierniem. Właśnie przez to, że był skazany, że upadał pod ciężarem krzyża. A cóż powiedzieć o straszliwej męce konania na krzyżu?
Idziemy po śladach Jego cierpienia, z największą uwagą zatrzymujemy się przy każdym słowie, jakie powiedział: w Wieczerniku, w Getsemani, wobec Sanhedrynu, wobec Piłata, na krzyżu wreszcie. Jest w tym wszystkim zdumiewająca <spójność>. Jest jedność świadectwa. Jedność posłania.
Przemawia do nas właśnie to uniżenie, to wyniszczenie, ta kenoza. Pozyskuje nasze serca dla prawdy, którą głosił. (…) Trzeba było tej ostatecznej <słabości> Boga, ażeby mogła się objawić Jego moc. Trzeba było w dziejach ludzkości <śmierci Boga>, aby mógł On stale trwać w duszach naszych, jako źródło życia <tryskające ku żywotowi wiecznemu>.
Ożywieni tymi myślami rozpoczynamy dziś, w Niedzielę Palmową, Wielki Tydzień i pragniemy go głęboko przeżywać przez wszystkie te dni - a zwłaszcza przez Triduum Sacrum. Oby pogłębiła się poprzez to wszystko bardziej jeszcze nasza wiara. Oby stała się jeszcze żywsza i żywotniejsza przez miłość. Obyśmy narodzili się na nowo z tej śmierci, którą będziemy rozpamiętywać w tym tygodniu. Oby ożyła w nas nadzieja.
ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE
Rozpoczyna się Mszą św. wieczorną w Wielki Czwartek, ma swoje centrum w Wigilii Paschalnej i kończy się II Nieszporami w Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pana wznosi się jako szczyt całego roku liturgicznego (ONRLK 18).
9 kwietnia - WIELKI CZWARTEK
MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ
Wj 12,1-8.11-14; Ps 116B (115), 12-13.15-16c.17-18;
1 Kor 11,23-26, J 13,1-15
Miłość i pokora Syna Bożego
1 Kor 11,23-26, J 13,1-15
Miłość i pokora Syna Bożego
Odkupienie zbawczą posługą Chrystusa
Watykan, 31 marca 1983 r.
Kiedy Szymon Piotr mówi do Chrystusa: „Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał (J 13,8) - rozumuje następująco: ten, kto umywa drugiemu nogi, jest sługą; ten, komu nogi umywają, jest panem.
Ja, Szymon Piotr, nie mogę przyjąć posługi Tego, który jest moim „Nauczycielem” i „Panem” (J 13,13).
Oznaczałoby to naruszenie zasadniczego porządku, który jest także porządkiem sprawiedliwości. Tego porządku nie można naruszać. Domaga się tego zwyczajna uczciwość i prawość. Szymon Piotr z tej właśnie prawości nie chciał pozwolić, aby Chrystus obmył mu nogi przed wieczerzą paschalną.
Tymczasem Nauczyciel i Pan nie cofa się. Stoi wobec swego ucznia i sługi, trzymając w ręce naczynie z wodą i prześcieradło, i zdaje się mówić:
Ustąp! Pozwól mi służyć! Pozwól mi rozpocząć wielką posługę!
W tej posłudze zawiera się Nowy Porządek. Nowy Testament, Nowe Przymierze.
Pozwól mi rozpocząć służbę Nowego Przymierza od tego umycia nóg. W ślad za tym przyjdzie Sakrament mojego Ciała i Krwi. Sakrament krzyża i śmierci. Wielka, nieustająca posługa Nowego Przymierza.
Przez te posługę będziesz „miał udział ze Mną” (por. J 13,8). I ty, i wszyscy inni. Będziecie mieli „udział ze Mną”. Będziecie ze Mną w komunii. Będziecie przeze Mnie w komunii z Ojcem i Duchem. Pozwól mi usłużyć teraz.
„Jam się na to narodził i na to przyszedłem na świat” (J 18,37), aby spełnić tę właśnie służbę. Od tej służby, od tej posługi zawisło Odkupienie świata. (…)
Szymon Piotr - mówi więc: „ Panie nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę” (J 13,9). Tak bardzo pragnie owego „udziału z Mistrzem. Tak bardzo pragnie owej czystości, która rodzi się z posługi Odkupienia.
A Chrystus dodaje – już nie do samego Piotra, ale do wszystkich: „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi” (J 13,14).
Z posługi Odkupienia rodzi się miłość, która sprawia, że ludzie gotowi są służyć sobie wzajemnie. Czyni ich braćmi wrażliwymi wzajemnie na swe potrzeby. (…)
Obyśmy - jak Szymon Piotr - zapragnęli jak najpełniej tego „udziału z Chrystusem”: zbawczej komunii, która płynie z obfitości Jego Odkupienia.
10 kwietnia - WIELKI PIĄTEK MĘKI PAŃSKIEJ
Iz 52,13-53,12; Ps 31 (30), 2 i 6.12 -15.15-16.17
i 25; Hbr 4,14 -16; 5,7-9;J 18,1-19,42
Jezus w Ogrójcu. Jezus przed swoimi sędziami
i 25; Hbr 4,14 -16; 5,7-9;J 18,1-19,42
Jezus w Ogrójcu. Jezus przed swoimi sędziami
Ukrzyżowanie, śmierć i złożenie do grobu
Mowa Chrystusowego krzyża
Watykan, 1 kwietnia 1983 r.
„Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę… abym spełniał wolę Twoją, Boże” (Hbr 10,5-7 ); por. Ps 40 (39),7-9).
Na krzyżu Syn wypełnił wolę Ojca i zamknął mowę swego życia słowem „Wykonało się!” (J 19,30).
Wołamy: Chryste, przemawiaj do nas mową Twojego krzyża!
Mów przez Twoje ukrzyżowane Ciało, jak nieskończona jest cena dusz naszych: „cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swojej szkodę poniósł?” (por. Mt 16,26). A jakąż odpłatę może jeszcze dać człowiek za duszę swoją, skoro została już dana odpłata Twej męki i śmierci, cena Twojego krzyża?
Niech nas więc świat nie zaślepia! Nawracajmy się i czyńmy pokutę! Oto wołanie, które rozbrzmiewa od samego początku Ewangelii. Twój krzyż powtarza je ludzkości najpotężniejszą mową…. (Niech) w duszach współczesnych ludzi odzyska swą zbawczą moc mowa Chrystusowego krzyża!
Ojcze Niebieski! Ty, któryś w krzyżu Chrystusa pojednał ze sobą świat i człowieka! Stajemy przed Tobą bez naszych zasług, bez tego dobra, jakiego masz prawo oczekiwać po swych przybranych dzieciach.
Ale przynosimy Ci jeszcze raz krzyż Twojego Syna. Niech za jego sprawą raz jeszcze przesili się dobro i zło, które jest w człowieku i świecie! Niech jeszcze raz dobro okaże się mocniejsze od zła.
Niech człowiek nie ginie pod ciężarem grzechów, które się mnożą. „Odpuść, bo nie wiedzą, co czynią” (por. Łk 23,34). Niech ciężar krzyża przeważy!
Matko, Która stałaś na Kalwarii u stóp krzyża! I wy wszyscy, którzy dawniej dopełnialiście i dzisiaj dopełniacie w swoim ciele tego, czego nie stało cierpieniom Chrystusa (por. Kol 1,24), bądźcie z nami! Wy, którzy jesteście chorzy, cierpiący, opuszczeni, wy, którzy jesteście prześladowani i jesteście świadkami Chrystusowej wiary, którzy w każdym kraju i w każdej ziemi ofiarowujecie swoją mękę w łączności z męką Jezusa! Wstawiajcie się za nami!
11 kwietnia - WIELKA SOBOTA
MSZA WIGILII WIELKANOCNEJ
Mk 16,1-8 Pusty grób
Wezwani do nowego życia
Watykan, 2 kwietnia 1983 r.
…liturgia nocnego czuwania upływa w perspektywie zmartwychwstania.
Kim jestem - ja człowiek? Kim stałem się przez to, że On - Chrystus - zmartwychwstał? Dla nas ludzi i dla naszego zbawienia, stał się człowiekiem. I dla nas - zmartwychwstał.
Kim więc jestem, ja człowiek? Ja - chrześcijanin?
Odpowiada św. Paweł słowami Listu do Rzymian. Są to słowa szczególnie ważne (…) dla wszystkich ochrzczonych.
„My wszyscy, którzy otrzymaliśmy chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć. Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie, jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (6,3-4).
Pośród liturgii wielkanocnego czuwania całe pokolenia uczniów i wyznawców Chrystusa otrzymywały odpowiedź. I my ją dziś otrzymujemy.
Kim jestem? - Jestem tym, który „został zanurzony w Jego śmierć”.
Jestem tym „dawnym człowiekiem”, który „razem z Chrystusem został ukrzyżowany po to, aby już więcej nie być w niewoli grzechu” (por. Rz 6,6).
Jestem tym, który „razem z Chrystusem został pogrzebany po to, aby razem z Nim wkroczyć w nowe życie!”.
Oto taką odpowiedź daje nam tajemnica paschalna. Jest to odpowiedź śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Jest to odpowiedź wiary, która sięga nie tylko w sferę pojęć, ale w sferę samego istnienia, samej rzeczywistości. (…) Pragniemy tę odpowiedź wigilii paschalnej odczytać w całej jej życiodajnej pełni. Pragniemy ją ożywić całą głębią wiary i mocą nawrócenia:
„Jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy” (Rz 6,8).
12 kwietnia - UROCZYSTOŚĆ
ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO
Dz 10,34a.37-43; Ps 118 (117), 1-2.16 - 17.22-23; Kol 3,1-4;
Sekwencja; J 20,1-9 Maria Magdalena, Piotr i Jan przy grobie
Kościół świadkiem zmartwychwstania
Watykan, 3 kwietnia 1983 r.
Odkupienie wyrasta z krzyża - a wypełnia się w zmartwychwstaniu:
Oto człowiek został odebrany śmierci - oddany życiu.
Oto człowiek zostaje odebrany grzechowi - oddany Miłości.
Wy wszyscy, którzy gdziekolwiek wstępujecie w mroki śmierci, słuchajcie: Chrystus zmartwychwstał!
Wy wszyscy, którzy żyjecie z brzemieniem grzechów, słuchajcie: Chrystus zwyciężył grzech w swym krzyżu i zmartwychwstaniu.
Poddajcie się Jego mocy!
Świecie współczesny! Poddaj się Jego mocy!
Im bardziej odkrywasz w sobie zastarzałe struktury grzechu, im bardziej wyczuwasz grozę śmierci na horyzoncie swych dziejów - poddaj się Jego mocy!
O Chryste, któryś w swym krzyżu przyjął ludzki świat - świat wczorajszy, dzisiejszy i jutrzejszy: stary świat grzechu, pozwól mu istnieć na nowo w Twym zmartwychwstaniu!
Pozwól mu stawać się nowym przez każde serce człowieka nawiedzone mocą Odkupienia.
Do Twych uwielbionych ran, o Chryste zmartwychwstały, przyjmij wszystkie bolące rany współczesnego człowieka: te rany, o których głośno w społecznych środkach przekazu - i te, które bez rozgłosu bolą w ukryciu sumień.
Niech leczą się w Tajemnicy Twojego Odkupienia.
Niech się goją i zabliźniają przez Miłość, która jest potężniejsza niż śmierć.
Drodzy moi Rodacy! Przyjmijcie, gdziekolwiek jesteście, jeszcze raz na nowo prawdę, że w tajemnicy wielkanocnej Bóg zwycięża grzech, zło, śmierć i nienawiść. Staje po stronie człowieka: w miłości ofiaruje mu życie, przywraca wolność i godność. „Otrzyjcie… łzy, płaczący”.
19 kwietnia - 2. NIEDZIELA WIELKANOCNA,
czyli MIŁOSIERDZIA BOŻEGO (Biała)
Dz 4,32-35; Ps 118 (117), 1 i 4.13 -14.22 i 24; 1J 5,1-6;
J 20,19-31 Zmartwychwstały ukazuje się Apostołom.
Niewierny Tomasz
Błogosławieni, którzy uwierzyli
Pan Jezus ósmego dnia – tak jak dziś – przyszedł ponownie do wieczernika, zwrócił się wprost do Tomasza, jakby spełniając jego żądanie: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż (ją) do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym” (J 20,27). Wobec takiego dowodu Tomasz nie tylko ustąpił, ale wyciągnął ostateczny wniosek z tego co widział i czego dotykał, wyrażając go we wzniosłym i zwięzłym wyznaniu wiary: „Pan mój i Bóg mój! (J 20,28).
Wobec zmartwychwstania Chrystusowego stała się dla Tomasza oczywistą nie tylko prawda o Jego człowieczeństwie, ale także o Jego bóstwie. Ten, który własną mocą zmartwychwstał, jest Panem: „Nie zna śmierci Pan żywota”. To wyznanie Tomaszowe zamyka poniekąd cykl świadectw o zmartwychwstaniu Chrystusa, które Kościół odczytuje nam w czasie oktawy paschalnej. „Pan mój i Bóg mój!” Wobec takiego wyznania wiary apostoła, Jezus niejako otwiera rzeczywistość swojego zmartwychwstania ku całej przyszłości ludzkich dziejów. Mówi do Tomasza: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20,29). (23. IV 1995)
Dzisiaj jest dzień, w którym Kościół w szczególny sposób akcentuje dojrzałość wiary. Chrystus mówi do Tomasza: „Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Wiara jest - i nie przestaje być nigdy - programem Chrystusowego stosunku do człowieka. „Błogosławieni, którzy nie widzieli (tak jak Tomasz), a uwierzyli…”. Wiara jest celem Zmartwychwstania. Jest jego owocem. (22 IV 1979)
24 kwietnia - UROCZYSTOŚĆ ŚW.WOJCIECHA,
biskupa i męczennika, głównego patrona Polski
Dz 1,3-8; Ps 126 (125), 1 - 2ab. 2cd - 3.4-4.5.6; Flp 1,20c - 30;
J 12,24-26 Godzina Syna Człowieczego (ziarno pszenicy)
Święty Wojciech dał świadectwo o Chrystusie!
Chrześcijanin jest powołany do tego, ażeby dawać świadectwo o Chrystusie, Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. W ten sposób buduje się Kościół. Buduje się poprzez świadectwo apostołów, a także wszystkich chrześcijan – mężczyzn i kobiet. Kościół w dalszym ciągu pisze Dzieje Apostolskie, wpisując je w historię ludzi, rodzin, krajów i narodów. I tak te Dzieje Apostolskie zostały też wpisane w historię naszego polskiego narodu. O Chrystusie w szczególny sposób świadczą święci. Świadczą o Nim wszyscy wyznawcy Chrystusa, którzy nie załamują się w wierze. Nie załamują się nawet wówczas, kiedy grozi im śmierć, nie załamują się wówczas, gdy grozi im „wyłączenie z synagogi”. Dzisiaj trzeba to wyrażenie rozumieć w znaczeniu szerszym, jako wszelkie formy dyskryminacji i szykan, spychania ludzi wierzących poza margines życia społecznego. Pamiętamy, jak często doświadczaliśmy tego w przeszłości! Muszą więc budzić niepokój również dzisiaj dające się zauważyć w naszej Ojczyźnie tendencje zmierzające do laicyzacji - programowej laicyzacji społeczeństwa, ataki na Kościół, ośmieszanie wartości chrześcijańskich, które były przecież u podstaw tysiącletnich dziejów narodu.
Ci, którzy pomimo doświadczeń trwają w wierze, którzy świadczą o Chrystusie, którzy są posłuszni Duchowi Prawdy - budują Kościół. Budują go zwłaszcza święci. (22. V 1995)
26 kwietnia - 3. NIEDZIELA WIELKANOCNA
Dz 3,13 15.17-19; Ps 4,2.4-9; 1J 2,1 - 5a;
Łk 24,35-48 Jezus ukazuje się Apostołom. Ostatnie pouczenia
Jezus rzekł do Apostołów:
„Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca (…) będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”
(Łk 24,46-48).
* * *
Konieczne jest (…) aby ludzkość, podobnie jak niegdyś apostołowie, przyjęła w wieczerniku dziejów Chrystusa zmartwychwstałego, który pokazuje rany po ukrzyżowaniu i powtarza: Pokój wam! Trzeba, aby ludzkość pozwoliła
się ogarnąć i przeniknąć Duchowi Świętemu, którego daje jej zmartwychwstały Chrystus. To Duch leczy rany serca, obala mury odgradzające nas od Boga i od siebie nawzajem, pozwala znów cieszyć się miłością Ojca i zarazem braterską jednością. ( 30 IV 2000 r.)
* * *
Nieskończona jest gotowość i moc przebaczania, mając swe stałe pokrycie w niewysłowionej wartości ofiary Syna. Żaden grzech ludzki nie przewyższa tej mocy ani jej nie ogranicza. Ograniczyć ją może tylko od strony człowieka brak dobrej woli, brak gotowości nawrócenia, czyli pokuty, trwanie w oporze i sprzeciwie wobec łaski i prawdy, a zwłaszcza wobec świadectwa krzyża i zmartwychwstania Chrystusowego. (Dives in misericordia)
opracowała s.M.Elżbieta Wielebińska OSC