Samotni są wśród nas - dedykacja

.

Marcie - przebywającej w hospicjum

i p.Agnieszce podopiecznej Caritasu,

ale nie tylko...

.

“Człowiek, który chce zrozumieć siebie, musi ze swoim niepokojem,

ze swoją słabością, ze swoim życiem i śmiercią przybliżyć się do Chrystusa”

.

Trzeba dojrzałości najstarszych, by to zrozumieć, pojąć jak nieuleczalnie chora Marta - emerytowana nauczycielka przebywająca w hospicjum, umieszczona tam przez pracujące dzieci, bo choć sama umysłowo sprawna, wymaga całodobowej opieki, której nie mogli jej zapewnić najbliżsi. To jej list i przysłany w nim piękny wiersz M.Browna oraz skarga p.Agnieszki na temat jej samotności wśród swoich, zainspirowały ten felieton sercem pisany. Zacznijmy od wiersza:

- bo miłość jest najważniejsza, prawdziwa, nie ucieka spod krzyża, nie myśli o sobie, “zapala światło” i wszystko może.

Przed nami wciąż życie ze swoimi problemami, poszukiwaniem odpowiedzi na pytania o jego sens i o źródła tak bardzo dziś zagrożonej nadziei, która w świecie pełnym konfliktów “uczy czekać pomaleńku” - mówiąc słowami ks.Jana Twardowskiego.

Częściową odpowiedź znalazłam w liście Marty, zdawałoby się niewyobrażalnie nieszczęśliwej, bo zostawionej przez dzieci, a przecież pełnej pokornej ufności, wewnętrznej pogody ducha i wielkiego oczekiwania na spotkanie w niewiadomej godzinie. Kiedyś marzyła, że zostanie na starość przy najmłodszej córce, ale ta rodzinę założyła w Stanach. Decyzję podjęła sama, by nie przeszkadzać młodym, a młodzi się zgodzili.

“Trzeba zaakceptować siebie i miejsce, w którym się jest, a później zawierzyć Bożemu Miłosierdziu. Wierzyć w Boga - to mało. Trzeba Mu zaufać bezgranicznie, że nas nie opuści - wtedy wszystko łatwiej”.

Ludzie starzy muszą zaakceptować konsekwencje wcześniej dokonywanych wyborów, a także sytuacje, jakie narzucają im młodsi, nie rozumiejąc ich dążeń i często nie pytając ich o zdanie. Tak jest w rodzinie p.Agnieszki, która czuje się niepotrzebna i ze smutkiem stwierdza, że Panu Bogu wszystko udało się na tym świecie z wyjątkiem starości. Nie ma racji, starość, której doczekanie jest łaską, zależy nie tylko od otoczenia i warunków, ale także od starego człowieka, który musi pogodzić się z faktem przemijania i zrozumieć, że “każda chwila ma swoją wartość właśnie dlatego, że przemija”. Tylko trzeba ją najlepiej wykorzystać. “Kazanie na Górze” wierzącemu podpowiada jak “w Bożych zamysłach starość jest wiekiem, w którym wiara i nadzieja stają się naturalnymi postawami”. Pisze o tym o.Thomas Philippe OP w książeczce, którą polecam - “Nowa dojrzałość u najstarszych”. Dla autora w człowieku najważniejsze było serce w najgłębszym tego słowa rozumieniu, a szczególnie uprzywilejowanymi okresami w życiu duchowym człowieka dzieciństwo i późna starość.

“W późnej starości ogołocenia ciała i umysłu oraz rosnące uzależnienie od otoczenia pozwalają coraz pełniej zawierzać siebie Bogu i wchodzić w Jego tajemnice. Człowiek słaby, nie mający oparcia w często ludzkich talentach i umiejętnościach, może najpełniej otworzyć się na Boga, oddać Mu siebie w ofierze”.

Marta to już wie i dlatego tyle w niej optymizmu, potrafi uśmiechać się do ludzi spod swojego krzyża, a takim jak Agnieszka - trzeba pomóc zrozumieć. Samotni są wśród nas. Czasem blisko, może tylko na odległość serca. Zdarza się, że w swoich rodzinach przeżywają dramat niekochania, a tak niewiele potrzeba, by nie czuli się odrzuceni, niepotrzebni. W ich imieniu pomódlmy się słowami kapłana - poety:

I jeszcze pomóż uwierzyć, że “szczęście to dawać i niczego w zamian nie oczekiwać”.

KM