Rok świętego Pawła
Treść
.
Ojciec św.Benedykt XVI w dniu 29 czerwca 2008 r. ogłosił Rok św.Pawła, który ma trwać do 29 czerwca 2009 r. Motywem tej decyzji była 2 tys. rocznica urodzin tego świętego. Przyjmuje się że urodził się w 8 r. po Chrystusie. Paweł nie jest postacią z przeszłości. Jest on także naszym nauczycielem, apostołem i orędownikiem Jezusa Chrystusa, mówił Benedykt XVI w homilii podczas nieszporów otwierających Rok św. Pawła. Zwrócił uwagę, że słowa Apostoła, w których określa sam siebie jako .nauczyciela pogan w wierze i prawdzie. (1Tm 2,7), otwierają się na przyszłość, na wszystkie narody i na wszystkie pokolenia. Zebraliśmy się więc nie po to, aby rozważać dawne, nieodwracalnie minione dzieje. Paweł chce przemawiać do nas dzisiaj. Dlatego ogłaszam ten specjalny Rok św. Pawła, aby słuchać go jako naszego nauczyciela wiary i prawdy, w których zakorzenione są racje jedności uczniów Chrystusa. Zgromadziliśmy się tutaj, by zastanawiać się nad wielkim Apostołem Narodów, mówił Ojciec Święty. Pytamy nie tylko o to, kim był Paweł, pytamy zwłaszcza: kim jest Paweł, co mówi do mnie. w tej chwili, na początku Roku Pawłowego.
Rok ten ma przybliżyć nam postać Apostoła Narodów, jego misyjno-apostolską działalność i jego nauczanie zawarte w 13 listach należących do depozytu Pisma Świętego Nowego Testamentu. Wypada abyśmy na łamach naszego pisma „Z Grodu Kingi” poświecili kilka artykułów tej znakomitej postaci Apostoła.
Św.Paweł Apostoł urodził się około 8 r. po narodzinach Chrystusa w Tarsie (Dz. 21,39); „Ja jestem Żydem - mówił - urodzonym w Tarsie w Cylicji” i (Dz.22,3) „jestem Żydem z Tarsu - odpowiedział Paweł - obywatelem znacznego miasta w Cylicji”. Jako Izraelita, a zarazem obywatel rzymski, nadano mu dwa imiona: Szaweł (hebrajskie: „Saul”) i Paweł (łacińskie: „Paulus”). Był człowiekiem wykształconym. Mając około 18 lat został uczniem bardzo znanej w tamtym czasie jerozolimskiej szkoły Gamaliela, w której zgłębiał pisma starotestamentalne i literaturę rabinistyczną. Jak sam wyznaje należał do ugrupowania faryzeuszów, które to ugrupowanie bardzo wielką wagę przywiązywało do wiernego zachowywania prawa mojżeszowego (Dz 23,6) „Wołał Paweł przed Sanhedrynem: «Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych»”. Jako wierny wyznawca religii żydowskiej nienawidził chrześcijan, gdyż widział w nich odstępców od religii mojżeszowej. Jednym z dowodów tej nienawiści jest jego obecność przy kamieniowaniu św. Szczepana - pierwszego męczennika (Dz. 7,58-59). „Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana.” Wówczas nie miał jeszcze 30 lat, dlatego nie mógł bezpośrednio dokonać jego egzekucji.
Następnie, posiadając wydane przez arcykapłana listy polecające do Żydów, by dopomagali mu w wyszukiwaniu chrześcijan (Dz. 9,2), wyruszył do Damaszku. „Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł”. Wtedy też wyznawcom Chrystusa była dobrze znana gorliwość, z jaką ich zwalczał. Mówią o tym Dzieje Apostolskie (Dz. 9,1). „Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich”.
Jednakże u bram Damaszku doświadczył spotkania z Chrystusem, o którym sam - wg przekazu Dziejów Apostolskich - opowiada: (Dz. 9, 1-19); „Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?», (26, 12-19). Tak jechałem do Damaszku z upoważnienia i z polecenia najwyższych kapłanów. W południe podczas drogi ujrzałem, o królu, światło z nieba, jaśniejsze od słońca, które ogarnęło mnie i moich towarzyszy podróży. Kiedyśmy wszyscy upadli na ziemię, usłyszałem głos, który mówił do mnie po hebrajsku: "Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniowi" "Kto jesteś, Panie?" - zapytałem. A Pan odpowiedział: "Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.” Tę przemianę podkreśla zmiana imienia - odtąd używał swojego drugiego imienia, co widoczne jest w listach jego autorstwa, w których podpisywał się imieniem Paweł.
Znicz zapalony przez Benedykta XVI symbolizuje Rok św.Pawła.
W tle Bazylika św.Pawła za Murami (w miejscu pochowania świętego)
Fot.: Zofia Gierczyk
Św.Paweł brał czynny udział, wraz z Apostołami, w rozpatrywaniu problemów pojawiających się w młodym Kościele. Mianowicie ok. 51 r. uczestniczył w tzw. „Soborze Jerozolimskim” (Dz. 15, 1-35). Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nim a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych.
W działalności ewangelizacyjnej nie zraziły go żadne niebezpieczeństwa, ani wrogość ludzi. Jak sam pisał: Rzym. 8, 35-39: „Ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Jezusie Chrystusie, Panu naszym”.
Za tę działalność naraził się na niechęć ze strony wyznawców judaizmu i w 59 r. w Jerozolimie został aresztowany. Jako obywatel rzymski miał przywilej odwołania się do władzy cesarskiej, dlatego też został przewieziony do Rzymu. Podróż ta i czas pozbawienia wolności stały się dla niego kolejną okazją do głoszenia Dobrej Nowiny.
Ostatecznie w 64 (65) r. został skazany na śmierć przez ścięcie mieczem – w ten sposób wykonywano karę śmierci na obywatelach rzymskich.
ROK ŚWIĘTEGO PAWŁA
Ojciec św.Benedykt XVI w dniu 29 czerwca 2008 r. ogłosił Rok św.Pawła, który ma trwać do 29 czerwca 2009 r. Motywem tej decyzji była 2 tys. rocznica urodzin tego świętego. Przyjmuje się że urodził się w 8 r. po Chrystusie. Paweł nie jest postacią z przeszłości. Jest on także naszym nauczycielem, apostołem i orędownikiem Jezusa Chrystusa, mówił Benedykt XVI w homilii podczas nieszporów otwierających Rok św. Pawła. Zwrócił uwagę, że słowa Apostoła, w których określa sam siebie jako .nauczyciela pogan w wierze i prawdzie. (1Tm 2,7), otwierają się na przyszłość, na wszystkie narody i na wszystkie pokolenia. Zebraliśmy się więc nie po to, aby rozważać dawne, nieodwracalnie minione dzieje. Paweł chce przemawiać do nas dzisiaj. Dlatego ogłaszam ten specjalny Rok św. Pawła, aby słuchać go jako naszego nauczyciela wiary i prawdy, w których zakorzenione są racje jedności uczniów Chrystusa. Zgromadziliśmy się tutaj, by zastanawiać się nad wielkim Apostołem Narodów, mówił Ojciec Święty. Pytamy nie tylko o to, kim był Paweł, pytamy zwłaszcza: kim jest Paweł, co mówi do mnie. w tej chwili, na początku Roku Pawłowego.
Rok ten ma przybliżyć nam postać Apostoła Narodów, jego misyjno-apostolską działalność i jego nauczanie zawarte w 13 listach należących do depozytu Pisma Świętego Nowego Testamentu. Wypada abyśmy na łamach naszego pisma „Z Grodu Kingi” poświecili kilka artykułów tej znakomitej postaci Apostoła.
Św.Paweł Apostoł urodził się około 8 r. po narodzinach Chrystusa w Tarsie (Dz. 21,39); „Ja jestem Żydem - mówił - urodzonym w Tarsie w Cylicji” i (Dz.22,3) „jestem Żydem z Tarsu - odpowiedział Paweł - obywatelem znacznego miasta w Cylicji”. Jako Izraelita, a zarazem obywatel rzymski, nadano mu dwa imiona: Szaweł (hebrajskie: „Saul”) i Paweł (łacińskie: „Paulus”). Był człowiekiem wykształconym. Mając około 18 lat został uczniem bardzo znanej w tamtym czasie jerozolimskiej szkoły Gamaliela, w której zgłębiał pisma starotestamentalne i literaturę rabinistyczną. Jak sam wyznaje należał do ugrupowania faryzeuszów, które to ugrupowanie bardzo wielką wagę przywiązywało do wiernego zachowywania prawa mojżeszowego (Dz 23,6) „Wołał Paweł przed Sanhedrynem: «Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych»”. Jako wierny wyznawca religii żydowskiej nienawidził chrześcijan, gdyż widział w nich odstępców od religii mojżeszowej. Jednym z dowodów tej nienawiści jest jego obecność przy kamieniowaniu św. Szczepana - pierwszego męczennika (Dz. 7,58-59). „Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana.” Wówczas nie miał jeszcze 30 lat, dlatego nie mógł bezpośrednio dokonać jego egzekucji.
Następnie, posiadając wydane przez arcykapłana listy polecające do Żydów, by dopomagali mu w wyszukiwaniu chrześcijan (Dz. 9,2), wyruszył do Damaszku. „Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł”. Wtedy też wyznawcom Chrystusa była dobrze znana gorliwość, z jaką ich zwalczał. Mówią o tym Dzieje Apostolskie (Dz. 9,1). „Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich”.
Jednakże u bram Damaszku doświadczył spotkania z Chrystusem, o którym sam - wg przekazu Dziejów Apostolskich - opowiada: (Dz. 9, 1-19); „Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?», (26, 12-19). Tak jechałem do Damaszku z upoważnienia i z polecenia najwyższych kapłanów. W południe podczas drogi ujrzałem, o królu, światło z nieba, jaśniejsze od słońca, które ogarnęło mnie i moich towarzyszy podróży. Kiedyśmy wszyscy upadli na ziemię, usłyszałem głos, który mówił do mnie po hebrajsku: "Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniowi" "Kto jesteś, Panie?" - zapytałem. A Pan odpowiedział: "Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.” Tę przemianę podkreśla zmiana imienia - odtąd używał swojego drugiego imienia, co widoczne jest w listach jego autorstwa, w których podpisywał się imieniem Paweł.
Znicz zapalony przez Benedykta XVI symbolizuje Rok św.Pawła.
W tle Bazylika św.Pawła za Murami (w miejscu pochowania świętego)
Fot.: Zofia Gierczyk
Św.Paweł brał czynny udział, wraz z Apostołami, w rozpatrywaniu problemów pojawiających się w młodym Kościele. Mianowicie ok. 51 r. uczestniczył w tzw. „Soborze Jerozolimskim” (Dz. 15, 1-35). Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nim a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych.
W działalności ewangelizacyjnej nie zraziły go żadne niebezpieczeństwa, ani wrogość ludzi. Jak sam pisał: Rzym. 8, 35-39: „Ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Jezusie Chrystusie, Panu naszym”.
Za tę działalność naraził się na niechęć ze strony wyznawców judaizmu i w 59 r. w Jerozolimie został aresztowany. Jako obywatel rzymski miał przywilej odwołania się do władzy cesarskiej, dlatego też został przewieziony do Rzymu. Podróż ta i czas pozbawienia wolności stały się dla niego kolejną okazją do głoszenia Dobrej Nowiny.
Ostatecznie w 64 (65) r. został skazany na śmierć przez ścięcie mieczem – w ten sposób wykonywano karę śmierci na obywatelach rzymskich.
Opracował ks.Paweł Tyrawski