GRUDZIEŃ - kalendarium
Treść
.
Adwent - radosny czas oczekiwania na narodzenie Chrystusa
Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego "adventus", które oznacza przyjście. Dla starożytnych Rzymian słowo to oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym.
Adwent składa się z dwóch odrębnych okresów:
- czasu, w którym kierujemy nasze serca ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Jezusa w chwale na końcu czasów (okres od początku Adwentu do 16 grudnia włącznie);
- czasu bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, w której wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa na ziemię.
Zwornikiem wszystkich tekstów liturgii adwentowej obydwu części jest czytanie księgi proroka Izajasza. Czytanie to obrazuje tęsknotę za wyczekiwanym Mesjaszem.
Teksty liturgiczne Adwentu ukazują postacie Starego i Nowego Testamentu, przez których życie i działalność Bóg zapowiadał i przygotowywał świat na przyjście Jego Syna, m.in. Maryję, Jana Chrzciciela, Izajasza. Adwent to czas radosnego oczekiwania na spotkanie z Panem i przygotowania się do niego przez pokutę i oczyszczenie. Dlatego Kościół zachęca do udziału w rekolekcjach, przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania. Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania.
Każdego dnia Adwentu, poza niedzielami, odprawiane są Msze święte wotywne o Najświętszej Maryi Pannie, zwane roratami. Nazwa roraty pochodzi od słów pieśni Rorate caeli desuper (Spuście rosę niebiosa). Te Msze święte maja za zadanie przypominać Maryję, ponieważ to Ona, czekała na przyjście Jezusa. W czasie rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca - symbolizująca obecność Maryi. Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach; zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu "Chwała na wysokości Bogu". Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia (chociaż wyłącznie podczas rorat).
III niedziela Adwentu jest nazywana niedzielą Różową lub - z łaciny - GAUDETE. Nazwa ta pochodzi od słów antyfony na wejście: Gaudete in Domino (radujcie się w Panu). Szaty liturgiczne mogą być - wyjątkowo - koloru różowego, a nie, jak w pozostałe niedziele Adwentu, fioletowe. Teksty liturgii tej niedzieli przepełnione są radością z zapowiadanego przyjścia Chrystusa i odkupienia, jakie przynosi. Warto pamiętać, że oprócz niedzieli Gaudete jest jeszcze tylko jedna okazja do używania szat liturgicznych koloru różowego - jest nią niedziela LAETARE - IV niedziela Wielkiego Postu.
W adwentowym czekaniu,
gdy przycichł świat cały:
uwielbiam Cię, Jezu,
Panie godzien chwały.
Uwielbiam Cię: w myśli,
w modlitwie i w śpiewie.
Oddaję Ci, Jezu,
dziś samego siebie.
Chcę Ci przygotować
w sercu swoim drogę,
bo tęsknię za Tobą,
mym Panem i Bogiem.
Zobacz - adwentowe płoną
dla Ciebie lampiony.
Przyjdź więc Panie Jezu
i bądź uwielbiony!
(Alina Paul „Adwentowa modlitwa”)
.
.
.
6 grudnia - Świętego Mikołaja
Mikołaj urodził się w Patras w Grecji. Był biskupem Miry (Azja Mniejsza) na początku IV wieku. W działalności pasterskiej odznaczał się wrażliwością na ludzką biedę i nieszczęście. Swoją pomoc ofiarował dyskretnie lub anonimowo. Uczestniczył w soborze powszechnym w Nicei (325).
Postać Świętego, mimo braku wiadomości o jego życiu, jest jedną z najbardziej barwnych w hagiografii. Był tematem wielu legend. Jego relikwie od roku 1087 znajdują się w Bari. W XIII wieku pojawił się zwyczaj rozdawania w szkołach pod patronatem św. Mikołaja stypendiów i zapomóg. Przekształcił się później w zwyczaj ofiarowania prezentów, zwłaszcza dzieciom.
W ikonografii św. Mikołaj przedstawiany jest w stroju biskupa rytu łacińskiego lub greckiego. Jego atrybutami są m. in.: anioł, anioł z mitrą, chleb, troje dzieci lub młodzieńców w cebrzyku, trzy jabłka, trzy złote kule na księdze lub w dłoni (posag, jaki według legendy podarował biednym pannom), pastorał, księga, kotwica, sakiewka z pieniędzmi, trzy sakiewki, okręt, worek prezentów.
Przez strome góry, przez wód odmęty,
Z dala włosami świecąc srebrnemi,
Idzie staruszek, Mikołaj święty,
By dobrych ludzi szukać na ziemi.
Idzie staruszek ścieżyną w lesie,
To mierzy pola śniegową szatę
I moc pakunków przeróżnych niesie
Dla was, o dzieci starsze, brodate.
(...)
Święty, włosami świecąc srebrnemi,
Idzie... z zimową walczy zawieją,
By obdarować ludzi na ziemi
Takich, co dzieci kochać umieją.
(Ćwierk Konstanty „Święty Mikołaj”)
Kinga Bednarczyk