Przejdź do treści
Z Grodu Kingi
Przejdź do stopki

Wciąż potrzeba daru wiary

Treść


.
WCIĄŻ POTRZEBA DARU WIARY
.
Dnia 21.IV. 1957 roku papież Pius XII ogłosił encyklikę Fidei donum (Dar wiary), w tym roku przypada 50 rocznica jej opublikowania. Widząc nowe horyzonty misji i naglącą potrzebę nowych misjonarzy, zwrócił się w niej do biskupów o posłanie księży diecezjalnych na misje. Chodziło mu przede wszystkim o Afrykę. Od tego momentu kapłani diecezjalni, którzy pracują na misjach nazywają się fideidonistami, będąc darem wiary dla Kościołów nie mających zbyt wielkiej liczby powołań, stanowiąc przez to wspomniany dar wiary jednej diecezji na rzecz drugiej, będąc jednocześnie symbolem jedności i powszechności Kościoła. Pius XII apelując o pomoc personalną podkreślił, iż posyłając na misje należy dzielić się kapłanami, a nie tylko redukować ich ewentualne nadmiary. Autor encykliki wzywa wszystkich do zaangażowania misyjnego akcentuje obowiązek modlitwy, ofiarności i wspomagania powołań misyjnych. Do tego zadania wzywa też dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes - Soboru Watykańskiego II. Trzeba oczywiście, by posługa misyjna kapłana diecezjalnego odpowiadała pewnym kryteriom i warunkom. Należy wysyłać kapłanów należycie przygotowanych do czekającej ich pracy misyjnej. Będą oni musieli włączyć się z sercem otwartym i braterskim w nowe środowisko Kościoła, który ich przyjmie, i stanowić będą jedno prezbiterium z kapłanami miejscowymi, pod zwierzchnością biskupa (por. RMis, 68). II Polski Synod Plenarny poleca, aby zwiększyć liczbę misjonarzy. Obecnie odpowiedzialność za posyłanie misjonarzy spoczywa w dużej mierze na Polsce.

Również papież Benedykt XVI w Warszawie mówił:
“Kapłani polscy nie bójcie się opuścić wasz bezpieczny i znany świat, by służyć tam, gdzie brak kapłanów i gdzie wasza wielkoduszność przyniesie wielokrotne owoce”.
Kapłani, udający się na misje, przygotowują się od 1984 roku w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, zdobywając tutaj wiedzę językową, duchową, misyjną i medyczną. Kapłani powracający z pracy misyjnej wracają z pełnym bagażem doświadczeń. Są wezwani, aby nimi ubogacać powierzoną sobie wspólnotę. Praca misyjna niesie za sobą konsekwencje nawet utraty życia za wiarę. Z diecezji tarnowskiej misjonarzem fideidonistą, który oddał życie za tego, którego głosił w Afryce był ks.Jan Czuba. Jego życie i ofiara, którą złożył jest opisana w książce “Zostaję na miejscu do końca”. Warto ją przeczytać, ponieważ nie jest tylko wspomnieniem o księdzu Janie, lecz wzywa do podjęcia zapału misyjnego. Jan Paweł II powiedział w Skoczowie, że świadectwo męczenników jest zawsze dla nas wezwaniem. Męczennicy mają nam wiele do powiedzenia. Ten sam Papież w czasie wizyty w Starym Sączu wyraził radość z powodu obecności ducha misyjnego w polskim Kościele. Podkreślił, że wielu duchownych i świeckich, pochodzących z diecezji tarnowskiej, uczestniczy w działalności misyjnej w różnych częściach świata. Prosił Boga, aby misyjna posługa i posiew męczeńskiej krwi wydały obfite owoce.
Obecnie na misjach pracuje 303 misjonarzy fideidonistów w około 35 krajach. Liczni są też Hiszpanie, Włosi, Francuzi, Austriacy, Irlandczycy i Amerykanie, oraz księża z młodych Kościołów. Przyłączmy się do modlitwy, aby na nowo ożył duch encykliki Fidei donum, a dar wiary niech będzie coraz bardziej powszechny w polskich diecezjach. Nie możemy zapomnieć w naszych modlitwach o misjonarzach. Polecajmy również siostry pracujące w krajach misyjnych. Nie zapominajmy też o tych, którym trzeba wyprosić powołanie misyjne. Miejmy świadomość, że wspomniana encyklika jest wciąż aktualna. Nadal uświadamia nam, że Kościół jest o tyle żywy, o ile realizuje się nakaz misyjny Chrystusa.
Kleryk Bronisław Zieliński
 
Bibliografia:
.
“Misje dzisiaj” - nr 2 / 2007, Rok XXVI, nr 147 (198),
Jan Paweł II - Encyklika Redemptoris missio.
Sobór Watykański II - Dekret o misyjnej działalności Kościoła Ad gentes divinitus.
II Polski Synod Plenarny (1991 - 1999).
Ks. Krzysztof Czermak (red) “ Zostaję na miejscu do końca”.
Światło Narodów - Papieska Unia Misyjna, Kwartalnik 143, rok XXVI (2006)
306418