Kalendarium
Treść
.
.
4 marca - Świętego Kazimierza, królewicza
Kazimierz urodził się w połowie XV w. w Krakowie, na Wawelu, jako syn króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety. Królewscy synowie wychowywali się pod opieką wybitnego historyka Polski, ks.Jana Długosza. Kiedy Kazimierz dorósł, podczas dwuletniego pobytu swego ojca na Litwie, rządził w Koronie, jako namiestnik, a jego rządy były bardzo dobrze oceniane. Obowiązki państwowe łączył z bogatym życiem duchowym. Zmarł na gruźlicę w podróży do Wilna, w wieku 26 lat. Szybko miejsce jego spoczynku zaczęły nawiedzać pielgrzymki, a kiedy z okazji zbliżającej się kanonizacji otwarto grób królewicza, okazało się, że jego ciało pozostało nienaruszone. Święty Kazimierz jest jednym z najpopularniejszych polskich świętych, a także patronem Litwy. W diecezji wileńskiej (gdzie został pochowany) do dziś 4 marca organizuje się jarmark odpustowy zwany Kaziukami. Sprzedaje się na nim obwarzanki, pierniki, palmy, a także lecznicze zioła.
25 marca - Zwiastowanie Pańskie
W swoich początkach uroczystość Zwiastowania była uważana za święto Pańskie, a nie maryjne. Podkreślono moment wcielenia się Chrystusa, czyli rozpoczęcia dzieła zbawienia. Z czasem lud nadał temu świętu charakter maryjny, czcząc Ją, jako wybraną na Matkę Zbawiciela. Scena Zwiastowania to jeden z ulubionych tematów malarstwa religijnego. W Rzymie zachowały się najstarsze tego typu przedstawiania, z II wieku, które ukazują siedzącą z wrzecionem Maryję i stojącego przed nią młodzieńca bez skrzydeł, który gestem zaprasza Ją na rozmowę. W późniejszych czasach często Maryja siedzi na tronie, co ma podkreślać Jej majestat, czasem ukazywana jest na klęczniku, w czasie modlitwy, albo przed domem. Archanioł Gabriel niemal zawsze zbliża się ku Niej z lilią w ręku, co symbolizuje Jej czystość.
23 kwietnia - Świętego Wojciecha, głównego patrona Polski
Wojciech urodził się w połowie X wieku w możnej rodzinie czeskiej. Wedle planów swego ojca, miał zostać rycerzem, ale ostatecznie młodzieniec wybrał stan duchowny. Kiedy zmarł łaciński biskup Pragi, Dymitr, na jego następcę wybrano Wojciecha. Miał wtedy zaledwie 27 lat, a do swojej biskupiej stolicy, jak podają kroniki, wszedł boso. Żył skromnie, własne dobra przeznaczał na utrzymanie kościoła i ubogich, których osobiście odwiedzał. Zakazał wiernym wielożeństwa, ganił za to, że łamano posty i nie liczono się ze świętami. Kiedy Wojciech zauważył, że jego napomnienia są daremne, a złe obyczaje się szerzą, postanowił opuścić Pragę i wybrał się pieszo do Ziemi Świętej. Później wstąpił do zakonu benedyktynów w Rzymie, ale decyzją papieża został ponownie przywrócony do Pragi. W kilka lat później udał się do Polski z misją szerzenia chrześcijaństwa wśród pogan. Jego sprzymierzeńcem był polski król Bolesław Chrobry, a Wojciechowi przypisuje się ufundowanie pierwszych kościołów benedyktyńskich na ziemiach polskich. Misjonarz został napadnięty przez pruskich pogan w okolicach Elbląga - przebito go włóczniami skazując na męczeńską śmierć. Święty Wojciech stał się patronem Kościoła w Polsce, ale jego kult rozpowszechniony jest w całej Europie.
29 kwietnia - Świętej Katarzyny ze Sieny
Katarzyna Benincasa urodziła się w XIV w. we włoskiej Sienie. Już jako kilkuletnia dziewczynka była niezwykle pobożna - w wieku 7 lat złożyła ślub czystości. Wbrew rodzicom, którzy chcieli, aby wiodła beztroskie, radosne życie, postanowiła żyć pokutnie. We własnym domu urządziła sobie pustelnię, pracowała nad swoim charakterem, służyła innym, aż wreszcie po wielu trudnościach ze strony rodziny, wstąpiła do zgromadzenia tercjarek dominikańskich. Posługiwała trędowatym, modliła się, pokutowała, biczowała. Mało spała, bo żal jej było godzin, w czasie których się nie modliła, jadła skąpo. Była mistyczką - nawiedzał ją Jezus i Maryja. Podczas jednego z takich spotkań Chrystus dokonał z nią mistycznych zaślubin, zostawiając jej, jako trwały znak złotą obrączkę. Odtąd Katarzyna stała się Jego posłanką, pisała listy w imieniu Jezusa do duchownych Europy, skupiała też przy sobie spore grono sieneńskiej elity uczonych, której była duchową przewodniczką. Miała też niestety wielu wrogów – uważano za rzecz niespotykaną, by kobieta mogła tak odważnie przemawiać do biskupów, a nawet papieża. Wezwano ją w końcu przed trybunał inkwizycji. Nie orzeczono żadnej herezji ani błędu w jej wypowiedziach czy pismach. Kiedy powróciła do Sieny, w mieście wybuchła epidemia dżumy. Katarzyna służyła z oddaniem chorym i w tym samym czasie otrzymała od Chrystusa stygmaty w postaci krwawych promieni. Jej pośrednictwu przypisuje się powrót papieży z Awinionu do Rzymu. Zmarła z wyczerpania w wieku 33 lat, pozostawiając po sobie trzy dzieła, które zwierają jej naukę. Katarzyna została ogłoszona świętą, patronką Rzymu i doktorem kościoła. Jest także opiekunką pielęgniarek, strażaków i strażników.
4 marca - Świętego Kazimierza, królewicza
Kazimierz urodził się w połowie XV w. w Krakowie, na Wawelu, jako syn króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety. Królewscy synowie wychowywali się pod opieką wybitnego historyka Polski, ks.Jana Długosza. Kiedy Kazimierz dorósł, podczas dwuletniego pobytu swego ojca na Litwie, rządził w Koronie, jako namiestnik, a jego rządy były bardzo dobrze oceniane. Obowiązki państwowe łączył z bogatym życiem duchowym. Zmarł na gruźlicę w podróży do Wilna, w wieku 26 lat. Szybko miejsce jego spoczynku zaczęły nawiedzać pielgrzymki, a kiedy z okazji zbliżającej się kanonizacji otwarto grób królewicza, okazało się, że jego ciało pozostało nienaruszone. Święty Kazimierz jest jednym z najpopularniejszych polskich świętych, a także patronem Litwy. W diecezji wileńskiej (gdzie został pochowany) do dziś 4 marca organizuje się jarmark odpustowy zwany Kaziukami. Sprzedaje się na nim obwarzanki, pierniki, palmy, a także lecznicze zioła.
25 marca - Zwiastowanie Pańskie
W swoich początkach uroczystość Zwiastowania była uważana za święto Pańskie, a nie maryjne. Podkreślono moment wcielenia się Chrystusa, czyli rozpoczęcia dzieła zbawienia. Z czasem lud nadał temu świętu charakter maryjny, czcząc Ją, jako wybraną na Matkę Zbawiciela. Scena Zwiastowania to jeden z ulubionych tematów malarstwa religijnego. W Rzymie zachowały się najstarsze tego typu przedstawiania, z II wieku, które ukazują siedzącą z wrzecionem Maryję i stojącego przed nią młodzieńca bez skrzydeł, który gestem zaprasza Ją na rozmowę. W późniejszych czasach często Maryja siedzi na tronie, co ma podkreślać Jej majestat, czasem ukazywana jest na klęczniku, w czasie modlitwy, albo przed domem. Archanioł Gabriel niemal zawsze zbliża się ku Niej z lilią w ręku, co symbolizuje Jej czystość.
23 kwietnia - Świętego Wojciecha, głównego patrona Polski
Wojciech urodził się w połowie X wieku w możnej rodzinie czeskiej. Wedle planów swego ojca, miał zostać rycerzem, ale ostatecznie młodzieniec wybrał stan duchowny. Kiedy zmarł łaciński biskup Pragi, Dymitr, na jego następcę wybrano Wojciecha. Miał wtedy zaledwie 27 lat, a do swojej biskupiej stolicy, jak podają kroniki, wszedł boso. Żył skromnie, własne dobra przeznaczał na utrzymanie kościoła i ubogich, których osobiście odwiedzał. Zakazał wiernym wielożeństwa, ganił za to, że łamano posty i nie liczono się ze świętami. Kiedy Wojciech zauważył, że jego napomnienia są daremne, a złe obyczaje się szerzą, postanowił opuścić Pragę i wybrał się pieszo do Ziemi Świętej. Później wstąpił do zakonu benedyktynów w Rzymie, ale decyzją papieża został ponownie przywrócony do Pragi. W kilka lat później udał się do Polski z misją szerzenia chrześcijaństwa wśród pogan. Jego sprzymierzeńcem był polski król Bolesław Chrobry, a Wojciechowi przypisuje się ufundowanie pierwszych kościołów benedyktyńskich na ziemiach polskich. Misjonarz został napadnięty przez pruskich pogan w okolicach Elbląga - przebito go włóczniami skazując na męczeńską śmierć. Święty Wojciech stał się patronem Kościoła w Polsce, ale jego kult rozpowszechniony jest w całej Europie.
29 kwietnia - Świętej Katarzyny ze Sieny
Katarzyna Benincasa urodziła się w XIV w. we włoskiej Sienie. Już jako kilkuletnia dziewczynka była niezwykle pobożna - w wieku 7 lat złożyła ślub czystości. Wbrew rodzicom, którzy chcieli, aby wiodła beztroskie, radosne życie, postanowiła żyć pokutnie. We własnym domu urządziła sobie pustelnię, pracowała nad swoim charakterem, służyła innym, aż wreszcie po wielu trudnościach ze strony rodziny, wstąpiła do zgromadzenia tercjarek dominikańskich. Posługiwała trędowatym, modliła się, pokutowała, biczowała. Mało spała, bo żal jej było godzin, w czasie których się nie modliła, jadła skąpo. Była mistyczką - nawiedzał ją Jezus i Maryja. Podczas jednego z takich spotkań Chrystus dokonał z nią mistycznych zaślubin, zostawiając jej, jako trwały znak złotą obrączkę. Odtąd Katarzyna stała się Jego posłanką, pisała listy w imieniu Jezusa do duchownych Europy, skupiała też przy sobie spore grono sieneńskiej elity uczonych, której była duchową przewodniczką. Miała też niestety wielu wrogów – uważano za rzecz niespotykaną, by kobieta mogła tak odważnie przemawiać do biskupów, a nawet papieża. Wezwano ją w końcu przed trybunał inkwizycji. Nie orzeczono żadnej herezji ani błędu w jej wypowiedziach czy pismach. Kiedy powróciła do Sieny, w mieście wybuchła epidemia dżumy. Katarzyna służyła z oddaniem chorym i w tym samym czasie otrzymała od Chrystusa stygmaty w postaci krwawych promieni. Jej pośrednictwu przypisuje się powrót papieży z Awinionu do Rzymu. Zmarła z wyczerpania w wieku 33 lat, pozostawiając po sobie trzy dzieła, które zwierają jej naukę. Katarzyna została ogłoszona świętą, patronką Rzymu i doktorem kościoła. Jest także opiekunką pielęgniarek, strażaków i strażników.
Izabela Skrzypiec-Dagnan