Światowy Dzień Chorego w Starym Sączu

.

“Od Boga wyszedłeś i do Niego wracasz”.

.

.

Często do późnej starości nie dotyka człowieka cierpienie i choroba. Bywa jednak tak, że już w dzieciństwie trzeba się zmierzyć z bólem, ułomnością fizyczną czy intelektualną, a zdarza się, że ze wszystkim naraz. Stan taki sprawia, iż codzienność staje się wielkim wysiłkiem chorego i jego najbliższych.

Pielgrzymujemy przez życie, droga życia to trudny i wyboisty szlak, i moment, kiedy przychodzi choroba, staje się nieznośnym brzemieniem. Zrozumienie sensu choroby nie jest sprawą łatwą. Zmagania z nią mogą rodzić przygnębienie, niechęć do działania, żal z niespełnionych planów i zamierzeń.

Często, gdy leczenie nie przynosi oczekiwanych efektów i zawodzi nadzieja na rychłe wyzdrowienie, chory staje wobec konieczności uświadomienia sobie faktu, że jego dolegliwości są nieuleczalne. Musi zmierzyć się z myślą, iż choroba może przybrać jeszcze gorszą postać, i starać się nie poddawać uczuciu beznadziejności.

Tegoroczny, piętnasty już Światowy Dzień Chorego poświęcony był właśnie osobom nieuleczalnie chorym. W orędziu skierowanym do nich papież Benedykt XVI napisał m.in.: “Choroba staje się nieuchronnie czasem próby i wymaga trzeźwego spojrzenia na swoją osobistą sytuację. Zachęcam was do kontemplacji cierpień Chrystusa ukrzyżowanego i w jedności z Nim, zwrócenia się do Boga Ojca z całkowitym zaufaniem, że każde życie, a wasze życie w szczególności, jest w Jego rękach. Ufajcie, że wasze cierpienie, złączone z Chrystusowym, przyniesie owoc dla Kościoła i świata w ich potrzebach”.

.

Na Chrystusowy krzyż spoglądał i wskazywał, przewodnicząc Eucharystii w kościele św.Elżbiety, o.Stanisław Olesiak - werbista na wózku inwalidzkim, swoim życiem dający świadectwo cierpienia. Wraz z nim przy ołtarzu modlili się, w intencji chorych i niepełnosprawnych ,obecnych w parafialnej świątyni i tych, którzy z różnych powodów musieli pozostać w domach, księża: Paweł Tyrawski, Marian Tyrpak i Augustyn Dzięgiel.

W swojej homilii o.Stanisław starał się odpowiedzieć na owo niezmiernie trudne pytanie o sens cierpienia i wskazać drogę stanowiącą klucz do odpowiedzi na nie. Kluczem tym jest krzyż Chrystusa, a On - Jezus Chrystus jest Drogą, Światłem, Życiem. Trzeba się zmierzyć z cierpieniem, które ma sens tylko w perspektywie męki i śmierci Chrystusa na Golgocie. Skoro sam Syn Boży cierpiał, to jest to wymowny znak, że w życie każdego człowieka wpisany jest krzyż. Takie spojrzenie wymaga jednak głębokiej wiary. Gdy pamiętamy, że życie człowieka to nie tylko ciało, lecz i dusza, to wtedy uświadamiamy sobie, że ciało podlega zniszczeniu. (Oczywiście nie można zaniedbywać troski o zdrowie; dbałość o jego zachowanie, jest zadaniem spełnianym przez właściwy sposób odżywiania i przestrzeganie zasad odpoczynku, odpowiednich relacji w rodzinie - podziału zadań i obowiązków.) Jednak na wszystkich etapach życia nie należy zapominać, że istnieje nieśmiertelna dusza, o której zbawienie nigdy za wiele troski.

Co dzieje się, gdy pojawia się choroba? Po jej zdiagnozowaniu zaczyna się intensywne leczenie. Niestety bywa i tak, że wszelkie środki farmakologiczne nie pomagają i w walce z cierpieniem jedyną pomocą staje się wiara w wolę Bożą. Tu z pomocą przychodzi klucz do rozwiązania tego problemu. Kluczem tym jest Chrystusowy krzyż - podkreślał Kaznodzieja. “Dzięki Chrystusowi zdaję sobie sprawę, że wszystko, co dzieje się w moim życiu jest wolą Bożą. Także choroba i cierpienie. Konieczne jest więc zawierzenie swojej choroby Panu Bogu. Przyjęcie jej jako udziału w krzyżu Chrystusa. Bóle i strapienia mogą i powinny być ofiarowane Chrystusowi jako zadośćuczynienie za grzechy swoje i innych. Od Boga wyszedłeś i do Niego wracasz”.

Ks.Augustyn Dzięgiel błogosławi chorych Najświętszym Sakramentem