Zamyślenia nad Biblią

.

W życiu Kościoła najczęściej spotykamy się z psalmami w czasie nieszporów niedzielnych. Śpiewamy je w tłumaczeniu Franciszka Karpińskiego z XVIII w. Jednym z psalmów najczęściej śpiewanych to psalm 109, który brzmi:

Rzekł Pan do Pana mego łaskawym

Swym głosem: Siądź mi przy boku prawym.

Aż Twoje wszystkie zuchwałe wrogi

Dam za podnóżek pod Twoje nogi.

Berło Twej mocy wydam z Syjonu

Świat cały padnie u Twego tronu.

A Ty używać będziesz praw Swoich

Wśród nieprzyjaciół panując Twoich.

Skoro rozpoczniesz Twe panowanie

Przy Tobie lud Twój w jasności stanie.

Nim jeszcze zorzy świecić kazałem

Ciebie z wnętrzności Moich wydałem.

Pan to poprzysiągł, Jego zaś mowa

Danego nigdy nie cofnie słowa, -

Ty jesteś Kapłan do końca wieka,

Według obrządku Melchizedeka

Przy Twej prawicy Pan jest nad pany,

W dzień gniewu Swego zetrze tyrany.

Sąd Swój rozciągnie po całym świecie

I nieposłuszne narody zgniecie.

Pyszną na ziemi głowę poniży,

Która Mu Jego chwały ubliży.

Z mętnej po drodze pić będzie rzeki,

Dlatego głowę wzniesie na wieki.

Chwała bądź Bogu w Trójcy jedynemu,

Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu;

Jak od początku była, tak i ninie,

I na wiek wieków niechaj zawsze słynie

Należy on do psalmów mesjańskich, które już na wiele wieków wcześniej przybliżają nam osobę Chrystusa. Na temat tego psalmu wypowiedział się sam Chrystus w dyskusji z faryzeuszami. Czytamy u św.Mateusza R.22, 41-43.

Gdy faryzeusze byli zebrani, Jezus zadał im takie pytanie: «Co sądzicie o Mesjaszu? Czyim jest synem?» Odpowiedzieli Mu: «Dawida». Wtedy rzekł do nich: «Jakżeż więc Dawid natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem, gdy mówi: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje. Chrystus wyraźnie stwierdza, że “mój Pan” oznacza Mesjasza i że jest On kimś znacznie wyższym niż Dawid. Słowo Pana (Boga) “rzekł Pan” jest skierowana do postaci tak niezwykłej, że Dawid, autor Psalmu, nazywa ją swym Panem. Bóg czyni tego niezwykłego męża uczestnikiem swej władzy, gdyż siedzieć po prawicy znaczyło mieć godność równą temu, kto zasiadał na tronie (Maksym z Turynu IV-V w. Wyjaśnia: “Według naszego zwyczaju, miejsce na tronie dzieli się z tym, kto po dokonaniu wielkiego czynu wraca jako zwycięzca i zasługuje na honorowe miejsce.”)

Bóg też obiecuje poskromienie wrogów Króla-Mesjasza. Wrogowie staną się podnóżkiem dla Jego stóp. Jest to typowo wschodni obraz, pochodzący z czasów, kiedy zwycięzca dosiadał konia, stawiając nogę na głowie pokonanych wrogów, a król na tronie przyjmował hołd, trzymając stopę na głowach zwyciężonych władców

     Nim jeszcze zorzy świecić kazałem

     Ciebie z wnętrzności Moich wydałem.

Te słowa mówią o przedwiecznym pochodzeniu Mesjasza. “Zrodzony przed wiekami”

Druga wypowiedź Pana też jest niezwykła. Wybrany przez Boga będzie kapłanem, ale nie będzie to kapłaństwo z racji pochodzenia z rodu Lewiego. Por. Rdz 14,18 lecz na wzór Melchizedeka króla-kapłana Szalemu czyli starożytnej Jerozolimy.

Obraz zwycięstwa nad wrogami. Poetycki opis Mesjasza kładącego wrogów pokotem - przy czym głowy zabitych pokrywają całe pole - trzeba rozumieć w znaczeniu przenośnym: walki Mesjasza z wrogami będą długie i dramatyczne, pełne ofiar.

Wiersz w swej obrazowości nie jest jasny. Mesjasz, który ścigał wrogów, pije ze strumienia po drodze i dlatego “wywyższa głowę”. Odnosząc tekst do Chrystusa, można wyjaśnić to w ten sposób, że Chrystus w czasie męki tylko przez jakiś czas pił ze strumienia cierpień, by triumfalnie podnieść głowę zmartwychwstając z grobu.

Niech te myśli pomogą nam z większym zrozumieniem i pobożnością uczestniczyć w niedzielnych nieszporach.

Ks.Paweł Tyrawski