Przejdź do treści
Z Grodu Kingi
Przejdź do stopki

>Dziady<

Treść


.
„Dziady”
 
    2 listopada 2013 r. na scenie starosądeckiego „Sokoła” zostały wystawione ,,Dziady cz. II” Adama Mickiewicza. Spektakl przygotowała grupa teatralna „Nim Nul”, działająca przy Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Starym Sączu.
    Nasz wielki romantyczny poeta, Adam Mickiewicz, we wstępie do dramatu wyjaśnił, skąd zrodził się pomysł napisania tego utworu: ,,Dziady - jest to nazwisko uroczystości obchodzonej dotąd między pospólstwem w wielu powiatach Litwy, Prus i Kurlandii, na pamiątkę dziadów, czyli w ogólności zmarłych przodków. Uroczystość ta początkiem swoim zasięga czasów pogańskich i zwała się niegdyś uczta kozła, na której przewodniczył Koźlarz, Huślar, Guślarz, razem kapłan i poeta (gęślarz).w teraźniejszych czasach, ponieważ światłe duchowieństwo i właściciele usiłowali wykorzenić zwyczaj połączony z zabobonnymi praktykami i zbytkiem częstokroć nagannym, pospólstwo więc święci Dziady tajemnie w kaplicach lub pustych domach niedaleko cmentarza. Zastawia się tam pospolicie uczta z rozmaitego jadła, trunków, owoców i wywołuje się dusze nieboszczyków. Godna uwagi, iż zwyczaj częstowania zmarłych zdaje się być wspólny wszystkim ludom pogańskim, w dawnej Grecji za czasów homerycznych, w Skandynawii, na Wschodzie i dotąd na wyspach Nowego Świata. Dziady nasze mają to szczególnie, iż obrzędy pogańskie pomieszane są z wyobrażeniami religii chrześcijańskiej, zwłaszcza iż dzień zaduszny przypada około czasu tej uroczystości. Pospólstwo rozumie, iż potrawami, napojem i śpiewami przynosi ulgę duszom czyśćcowym. Cel tak pobożny święta, miejsca samotne, czas nocny, obrzędy fantastyczne przemawiały niegdyś silnie do mojej imaginacji; słuchałem bajek, powieści i pieśni o nieboszczykach powracających z prośbami lub przestrogami; a we wszystkich zmyśleniach poczwarnych można było dostrzec pewne dążenie moralne i pewne nauki, gminnym sposobem zmysłowie przedstawiane. Poema niniejsze przedstawi obrazy w podobnym duchu. Śpiewy zaś obrzędowe, gusła i inkantacje są po większej części wiernie, a niekiedy dosłownie z gminnej poezji wzięte”.
.

.
   Utwór naszego wspaniałego poety trafił do kanonu lektur dla szkoły gimnazjalnej, dlatego młodzież klas pierwszych co roku zapoznaje się z jego treścią. W czasie swojej wieloletniej praktyki nauczycielskiej, zauważyłam, że „Dziady cz. II” są trudne do zrozumienia dla młodego człowieka. Z tego powodu przygotowałam przedstawienie, w którym wzięła udział młodzież. Inscenizacja ułatwiła im zrozumienie tekstu, dostarczyła również bogatych przeżyć estetycznych. Chciałam podkreślić, że obecne „Dziady” zostały przygotowane przez uczniów jednej klasy - I a, w postać Guślarza wcielił się Jasiu Rejowski a jego pomocnikiem został Bartek Szewczyk (Starzec), na scenie towarzyszył im chór: Łukasz Kamiński, Ania Orłowska, Kinga Tyliszczak, Martyna Dąbrowska, Weronika Kowalczyk, Iza Pulit, Jola Wastag. W rolę duchów przybywających na tę uroczystość wcielili się: Emilia Nowak i Adaś Wojtas (Róża i Józio); Karol Nakielski (Zły Pan), chór ptaków; Gabriela Kmak i Gabriela Sojka, Maciek Trzciński (Kruk) i Sylwia Nowak (Sowa). Uroczą Zosią była Kinga Kurowska.
    Po spektaklu głos zabrał ksiądz proboszcz Marek Tabor, który powiedział: „trudno jest nie docenić tego, co potrafią zrobić młodzi ludzie, co zrobią dzieci i moje wzruszenie jest po prostu nie do wyrażenia”. Podziękował również publiczności, która przybyła i wraz z nim obejrzała inscenizację.
 
 
306332