Siedemnastolecie Straży Granicznej

.

Stary Sącz 21 maja, środek tygodnia, dzień pracy - a atmosfera zupełnie świąteczna. Zamówiona na godz. 12.30 Msza św. gromadzi nietypowych uczestników. Na dziedzińcu klasztornym, w paradnym szyku, Kompania Honorowa KOSG szykuje się do wejścia. Wnętrze świątyni tonie w łagodnej zieleni galowych mundurów “strażograniczników” wypełniających wszystkie wolne miejsca. Najbliżej ołtarza trwa w gotowości Orkiestra Reprezentacyjna z solistką Natalią Zabrzeską, znaną starosądeczanom z pięknych koncertowań noworocznych. Powaga i podniosłość chwili udzielają się wszystkim.

Wkraczają w nasze zamyślenia: Bóg, Historia, Wolność i Ojczyzna, takie bardzo polskie, a dziś wyjątkowo radosne skojarzenia. W papieskim mieście, u Świętej Kingi, w scenerii zabytkowej świątyni prawie sami wojskowi - na modlitwie, w jedności i wspólnocie z garstką towarzyszących im starosądeczan, wśród których przedstawiciele władz lokalnych z burmistrzem Marianem Cyconiem na czele.

Straż Graniczna prezentuje się okazale. Jakie potrzeby ich tu przywiodły? Przybyli podziękować? Prosić? Napełnić serca i wnętrza? Jest już Kompania Honorowa i w tym momencie pieśnią chóralną na wejście, przy akompaniamencie orkiestry rozpoczyna się Eucharystia. Pod przewodnictwem ks.infułata Józefa Wójcika, proboszcza parafii św.Andrzeja Apostoła w Suchedniowie (kapłana prześladowanego i wielokrotnie więzionego w czasach PRL, pomysłodawcy i współuczestnika akcji uwolnienia kopii Obrazu Jasnogórskiego 13 czerwca 1972 r.) koncelebrują ks.kapelan KOSG płk Wojciech Warchoła oraz nasi księża reprezentujący wszystkie trzy starosądeckie świątynie: ks.prałat Alfred Kurek, ks.kapelan Marek Tabor i ks.Grzegorz Franczyk.

Przejęcie maluje się na twarzach. W tak wyjątkowym miejscu - u św.Kingi, wspólnotowa modlitwa i śpiew zdominowane tylu męskimi głosami, aktywne uczestnictwo w nabożeństwie, piękna oprawa liturgiczna ubogacona muzyką i solowymi partiami solistki, no i oczywiście przekaz Słowa Bożego w najlepszym - z możliwych - wydaniu, musiały zaowocować głębokim przeżyciem i ubogaceniem duchowym. Takiego śpiewu chóralnego, jak końcowe “Boże coś Polskę...” szacowna świątynia jeszcze nie słyszała.

Wieści szybko się rozchodzą, ta o nabożeństwie klasztornym błyskawicznie obiegła Stary Sącz wywołując zainteresowanie, szczególnie tekstem pięknej homilii, o której odtworzenie proszono w tym numerze gazetki. To rzeczywiście było “Słowo” z gatunku tych, które rzucają światło na ludzkie życie. A że ks.kapelan Marek Tabor głosi “na żywo” o odtworzeniu nie może być mowy. Spróbujemy jednak przywołać z pamięci chociaż kilka myśli i przesłań dla zaspokojenia ciekawości zainteresowanych.

Homilia koncentrowała się wokół tematyki egzystencjalnej, konkretnie na pojęciu istoty człowieczeństwa i poszukiwaniu tożsamości. Wywołał ją ewangeliczny epizod z pobytu Jana Chrzciciela w Jordanie i tamto pamiętne pytanie m.in. żołnierzy, dla których był wielkim autorytetem, “Co mamy czynić?”

Święta, jubileusze i rocznice są okazją do spotkań, celebracji uroczystości, ale także czasem sprzyjającym wejrzeniu w siebie, przetestowaniu. Czy się sprawdzam? Jak żyję? Co jest treścią mojej tożsamości? Jan Paweł II odpowiedziałby najprościej jak można: “Tożsamość, to miłość i prawda” A więc całe życie trzeba pracować nad prawdą i miłością, co wcale nie jest łatwe. W człowieku bowiem wciąż ścierają się sprzeczności i wewnętrzne rozdwojenia między intelektem i sercem, problemami życia i śmierci, prawdy i fałszu, strachu i odwagi, twardości i szlachetności, między absurdem wojny i dobrem ojczyzny. A wniosek stąd płynący? Najpewniejsza pewność, że “Nasze życie jest ciągle wielkim egzaminem. Jest najtrudniejszym zadaniem i sztuką”. A jednak podobno człowiek nie dostaje zadań ponad własne siły. Mamy prawo się lękać ale też obowiązek wypracowywać odwagę. Nie wolno być słabymi.

Mając na uwadze żołnierską profesję uczestników mszy, końcowe słowa homilii ks.kapelan Marek Tabor konkretnie już zaadresował do nich, mówiąc:

- Historia oręża to każde żołnierskie serce. To świadectwo, że pewne rzeczy ukochało się bardziej niż życie. Trzeba jednak pamiętać, że człowiek nie może budować tożsamości bez Boga, bo dawcą miłości i prawdy jest tylko Bóg. Życzę wszystkim, by udawało się zawsze odkrywać swoją tożsamość z dumą. Z dumą zapisaną w sercu i świadczoną życiem. Z przekonaniem, że się służy świętej sprawie, której wyznacznikami od wieków były: Bóg, Honor i Ojczyzna.

Na drodze ciągłego duchowego rozwoju, formowania swojej osobowości zawsze według jakiejś wyższej miary - szczęść Boże!

Po zakończeniu nabożeństwa w kościele przyklasztornym część oficjalna uroczystości rocznicowych Straży Granicznej przebiegała na starosądeckim Rynku. Wypełniły ją: przywitania licznie przybyłych gości, wręczanie odznaczeń, awansów i nagród pieniężnych, wspaniałe pokazy musztry paradnej w wykonaniu Kompanii Honorowej, koncert i pokaz musztry Orkiestry Reprezentacyjnej, a także umiejętności funkcjonariuszy grupy do zadań specjalnych. Zgromadzona publiczność gorącymi brawami nagradzała wszystkich występujących, bardzo piękne prezentacje, pokazy i programy.

Straż Graniczna, goszcząc w naszym mieście, wniosła w nie dużo ożywienia i radości, doznań natury artystycznej i duchowej, zapisując tym samym jedną z barwniejszych kart historii Starego Sącza.

Zofia Gierczyk