Sanktuaria Maryjne
Treść
.
MADONNA ŁUKASZOWA
.
W tradycji Kościoła Wschodniego ciągle żywe jest przekonanie, że św.Łukasz nie tylko napisał Ewangelię, ale że był także artystą. Autorowi III Ewangelii pobożna legenda przypisuje autorstwo również słynnej rzeźby przedstawiającej Matkę Boską z Dzieciątkiem, która od wielu wieków odbiera cześć w zachodniej Hiszpanii, w miasteczku Guadalupe. Popularnie zwana “Madonna Łukaszowa”. Legendarna historia łaskami słynącej figury ma początek w Bizancjum, które we wrześniu 446 r., za panowania cesarza Teodozjusza Młodszego zostało nawiedzone przez długotrwałe i tragiczne w skutkach trzęsienie ziemi Po siedmiu dniach niekończącej się klęski patriarcha Eudoksy zarządził błagalną procesję, podczas której niesiono słynną wówczas statuę “Łukasza” Tysiące wystraszonych ludzi zanosiło głośne wołanie do Bożego tronu Wśród błagalnych okrzyków dominował jeden głos, zgodnie podjęty przez tłum; Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny - zmiłuj się nad nami.” na dowód aprobaty Nieba dla tej błagalnej modlitwy cierpiącego ludu, ziemia przestała drżeć, skończył się kataklizm i radość ogarnęła mieszkańców miasta nad Bosforem. Upłynęło 150 lat od tego wydarzenia.
W 579 r. do Bizancjum przybył na kilka lat, jako delegat papieski, zakonnik Grzegorz. Pięć lat trwała jego kościelna służba w Konstantynopolu. U jej kresu patriarcha bizantyński Eutychiusz na znak szczególnego szacunku dla papieża Pelagiusza II wręczył legatowi łaskami słynącą statuę, którą ten przywiózł do Rzymu. Pap. Pelagiusz tylko przez pięć lat cieszył się cennym darem. Jego życie przerwała groźna zaraza, która wybuchła w Rzymie w lutym 590 roku. Po Jego śmierci jednogłośnie wybrano papieżem opata Grzegorza, (dawnego legata), który swoją świętością, gorliwością i pasterską troską o Kościół zasłużył sobie na tytuł “Wielkiego". Wiele pomógł Mu biskup Sewilli, św.Leander. Zdołał on pozyskać dla Kościoła katolickiego króla Rekkareda, za którym jego poddani przyjęli katolicyzm porzucając herezję ariańską.
Z wdzięczności i przyjaźni Grzegorz Wielki ofiarował biskupowi Leandrowi łaskami słynącą figurę Matki Bożej “Łukaszowej", którą niegdyś jako legat przywiózł swemu poprzednikowi z Bizancjum. W 711 roku figura otaczana czcią przez wszystkich mieszkańców zachodniej Hiszpanii została wraz z dzwonem i dokumentami, z obawy przed zalewającymi Hiszpanię Arabami, ukryta w jaskini w okolicach Villuercas - nad małą rzeką, którą wkrótce Arabowie mieli nazwać “Guadalupe” (nazwa miasta i okolic pochodzą od małego zbiornika wodnego poniżej miasteczka, nazwanego przez Arabów Guadalupe - słowo to prawdopodobnie znaczy "rzeka miłości" lub "ukryte wody"). Figura była w ukryciu i zapomnieniu ponad 600 lat. Jak podaje legenda - została “cudownie” odnaleziona. W miejscu odnalezienia wybudowano kaplicę, którą z biegiem czasu rozbudowywano do jednego z największych w Hiszpanii sanktuarium maryjnego. Figura wykonana jest z drewna cedrowego, ma 59 cm wysokości, waży 0,3975 kg i przedstawia Matkę Bożą jako Rodzicielkę z Dzieciątkiem Jezus na kolanach. Sama figura okrywana jest bogato zdobionymi sukniami, spod których widać tylko dłonie i twarz Matki Bożej i Dzieciątka Jezus. Tak sprawdza się proroctwo Maryi, “odtąd błogosławioną mnie nazywać będą wszystkie narody”.
(Uwaga: jest w Meksyku druga miejscowość o tej samej nazwie Guadalupe, jest to największe sanktuarium Meksyku i świata. O tym w następnym numerze)
Opracował ks.Paweł Tyrawski
na podstawie “Błogosławiona przez wszystkie narody”
ks. Kazimierza Górala oraz relacji internetowych