Czym jest diakonat?

.

Posługa diakona swą historią sięga początków chrześcijaństwa. Już św. Paweł Apostoł, w liście do Tymoteusza, w którym omawia przymioty i cnoty, wymagane do godnego sprawowania przez nich posługi diakońskiej (por. 1 Tm 3, 8-13) wskazuje na powagę posługi diakonów i na ich wsparcie posługi apostolskiej. Dlatego święcenia diakonatu już od prastarych czasów apostolskich miały w tradycji i praktyce Kościoła należne sobie miejsce. Starożytni pisarze kościelni, podkreślając godność diakonów, akcentują jednocześnie przymioty ducha i charakteru, wymagane do sprawowania tej posługi, a mianowicie wierność względem Chrystusa, nieskazitelność życia, posłuszeństwo biskupowi. Sobór Watykański II przypomniał, że diakoni mają szczególny udział w kapłańskiej misji Chrystusa. Są tak jak On sługami. W Konstytucji dogmatycznej o Kościele Sobór uczy, że diakoni są uczestnikami posłannictwa i łaski Chrystusa

Tradycja Kościoła początek diakonatu dostrzega w Dziejach Apostolskich, kiedy to Apostołowie wybrali “siedmiu”, przeznaczonych “do codziennej posługi miłości”. Jest to przekazanie urzędu apostolskiego poprzez “nałożenie rąk po modlitwie”, czyli święcenia.

W Kościele mamy trzy stopnie święceń: diakonat, prezbiterat i biskupstwo. Każde ze święceń: diakonat, prezbiterat i biskupstwo, wyciska charakter sakramentalny i tym samym w szczególny sposób upodabnia człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa - kapłańskiej,

Święcenia diakonatu są jednym z etapów drogi podążania do kapłaństwa. Kandydaci do kapłaństwa otrzymują je na piątym roku formacji w seminarium. Po wydaniu pozytywnej opinii księży przełożonych oraz po otrzymaniu dobrego świadectwa

Diakoni składają przyrzeczenie życia w celibacie, posłuszeństwa biskupowi i codziennej modlitwy Liturgią Godzin. Przez dobrowolną i wyrażoną wobec zgromadzonego Kościoła wolę podjęcia celibatu kandydaci do diakonatu w jeszcze doskonalszy sposób poświęcają się Chrystusowi.

Zadaniem diakona jest asystowanie podczas Mszy św. kapłanowi, udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, udzielanie Wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma Świętego, głoszenie Słowa Bożego, przewodniczenie nabożeństwu i modlitwie wiernych, sprawowanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędowi żałobnemu i pogrzebowemu .

Diakonów podczas liturgii można rozpoznać po ich stroju. Zamiast ornatu przywdziewają dalmatykę (wyglądem przypomina ornat, ale jest od niego trochę krótsza), a ponadto albę oraz stułą przewieszoną przez lewe ramię i spiętą u dołu.